Slechts heb ik mijne jonkvrouw bestemd andere lasten te dragen, dan die haar op Lauernesse konden drukken, en daartoe moest de list der hebzucht het middel geven.
Teresia bracht hare kruik aan den mond der ontwaakte, die veel dronk en daarop sprak: »het is goed dat gij water brengt, het is mij dor in het verhemelte, als sloeg de tong tegen hout, en toch, ik zorgde, gij zoudt niet wederkeeren.”
»Ge kondt betere gedachte hebben van eene, die u zelfs in den dood niet verliet.”
»Het is zoo, liefderijk en vroom waart gij biddende bij mijne kist, toen ik… ontwaakte, zooals gij het noemt… met een gevoel van bange benauwdheid in die engte…”
»Ge kunt denken, of huiverige ontsteltenis mij aangreep, toen ik beweging hoorde… Uw goed luk wilde, dat het mij terstond inviel geen gerucht te maken, waardoor gij zoudt verloren zijn geweest.”
»Hoe toch? mijne bedienden zijn geene verraders!”
»Zouden zij zich weten te verbergen? hunne vreugdigheid en hunne verwondernis konden achterdocht wekken; maar zonder dat, boven uw hoofd zijn de meesten uwer vassallen bijeen; de Pater biechtvader houdt eenen bidstond voor het heil uwer ziel… De kapel is tot nieuwe heiligheid gewijd… en…”
»Spaar mij dat!” riep Ottelijne, »en zeg mij, is het nacht of dag?”
»Het is het schemeruur; gisteren, om dezen tijd, werdt gij nog met de levenden gerekend.”
»En nu voortaan met de dooden!”
»Zoo gij uwe veiligheid verzekeren wilt, ja! de officiaal is nog hier met zijne klerken, en niemand weet, wanneer hij heentrekken zal. Lacy! waar ik op gehoopt had, is niet gebeurd: hij wil zijn deel van uwe nalatenschap, bij wijze van boete, en daarvoor blijft hij wacht houden tot men uit Utrecht beslist zal hebben. Het heeft moeite gekost, uw lijk (dat we er voor hielden) van smadelijke handelingen te weren, hij weigerde u een eerlijk graf bij uwe vaderen, tot het mij eindelijk, met hulp van den Pater, die antwoordde, dat gij u stervende kondt bekeerd hebben, geoorloofd werd u hier te laten bijzetten
