»Van dit laatste wellicht genoeg, edele Graaf! geloof mij, de Hollanders zijn wijs genoeg; ik ken geen hunner, maar als men de gebeurtenissen van de laatste vijftig jaren indenkt…”
»Ach, wat! de Prins van Oranje had staatkunde en vernuft voor hen allen, maar die is er mee ten grave gedaald; de Prins van Oranje had, bij een langer leven, van deze provinciën een onafhankelijk graafschap gemaakt; — en hij zou er meester zijn geweest als Elisabeth in Engeland; — ze hebben dien goeden Heer verloren; welnu! zoo ben ik daar, om zijne plaats te vervullen.”
Douglas antwoordde niets; maar hij zag hem ernstig en droevig aan met iets in het oog, dat naar twijfel zweemde en naar verwijt.
De Graaf echter zag dien blik niet. Onder het spreken was zijne aandacht gevallen op het grillige flonkerspel der lichtstralen op den geslepen amathist van zijn zegelring, en hij zag niet op, dan om tot den jongeling te zeggen:
»Nu ik aan den Prins van Oranje denk, wij hebben hier een geboren Prins van Oranje, den jongen Maurits, voor onze partij te winnen; de Koningin heeft mij ernstig aanbevolen, zijne vriendschap aan te kweeken, en Elisabeth weet wel, wat zij beveelt, opdat wij zelve dus geen schijn van onheuschheid op ons laden — bezoek gij nog heden den jongen Graaf Maurits van Nassau; hij is van uwe jaren; gij moet hem een weinig het hof maken, en hem voor mij winnen; dat zal licht te doen zijn, dat huis van Nassau is arm, en het schijnt mij toe, dat het dezer dagen wat verwaarloosd wordt door de Staten. Essex zal hem ook gaan zien, maar dat zal wel zijn voor eigen bejag; en vergeet ook niet dien wilden Hohenlo, een rechten Duitscher, een recht soldaat; men zegt, dat ik veel aan hem hebben kan als hij het drinken laten wil; breng hem een paar woorden van beleefdheid uit mijn naam — en nu, ga! wilt gij mijn kamerheer waarschuwen, dat ik mij kleeden zal?”
Douglas verwijderde zich met eene zwijgende buiging, en de Graaf ook stond op om zich naar een ander vertrek te begeven.
