Gelukwenschingen van allen volgden, en een vroolijke heildronk werd toegebracht, — daarop zeide Barbara:
»Mij dunkt, heere Barneveld! ’t moet nog een jeugje van een meiske wezen, uwe dochter; als ik meene, hebt ge pas de koperen bruiloft gevierd.”
»Zoo is ’t, mevrouwe! alleen in zekere zaken is het vroege dikmaals het tijdigste; daarbij, wij zullen geene al te groote haast maken met de bruiloft!”
»Dan mag ’t bestaan,” zeide Barbara.
»Wordt het ook niet haast vrijtijd voor uw aardig dochterken?” vroeg Coornhert halfluid aan Leoninus; maar diens strak gelaat verplooide zich tot geen glimlach, terwijl hij luid antwoordde:
»Het kind kan nog wachten.”
Barbara zag op hem met eenige verwondering, en de Advocaat zag heen, met een schalken blik naar het aardig paartje tegenover hem, terwijl hij zeide:
»Zou ’t noodig zijn, de liefste uit Oost-Indië te halen?”
Gideon, die het verstaan had, glimlachte vroolijk, terwijl hij Barneveld groette met het opnemen van zijn glas, daarna hief hij het oog op naar Leoninus, maar deze wendde juist het hoofd naar de andere zijde
Ivonnette had zich intusschen beziggehouden, met haar jeugdigen buurman van eene gulden gierst-taart toe te dienen, want men was aan het nagerecht genaderd.
Eene wijle heerschte er eene stilte, die wel iets gespannens had, zooals dat soms zijn kan, zonder dat men er recht de oorzaak van begrijpt.
De woelige Coornhert droeg het niet langer.
»’t Is of er een zone Calvijns om ons heen waart, dat niemand zich een lachje durft onderstaan…”
De Kanselier deed hem zwijgen door een afkeurend gebaar met de hand, en toch was het niet om Gideon te sparen, dat hij zoo deed, want plotseling richtte hij zich tot Ivonnette met het woord:
»Hoe zoudt gij het vinden, zoo Gideon dominé was geworden?”
Het dartele kind zag even haar vader aan, daarop Gideon, en barstte toen uit in een schaterend gelach.
Maar Barbara nam dit woord hooger op; haar gelaat kleurde zich donker:
