»dat arme weesken zou prediker kunnen zijn op zijne eigene heerlijkheid; maar God verhoede ’t!”
Toen de anderen vertrokken waren, nam St. Aldegonde Beza’s leerling ter zijde, en hem beide handen nemende, zeide hij hem zacht:
»Lieve jeugdige broeder in Jezus Christus! ik zorge, gij zult om deze dingen in groot lijden komen; maar gedenk mijn devies: le repos ailleurs! en versaag niet, want de blijdschap die des Heeren is, zal de uwe zijn, en die Zijne stemme volgt, gaat een veilig pad.”
»Amen, heer! wie gelooft, ziet niet om! maar ik weet reeds uit welke doornen mijne lijdenskroon gevlochten wordt, doch met Gods hulpe zal het eene krone der eere zijn!”
»Gideon! gij zijt stug geworden; is het omdat ik over domine’s gelachen heb?” fluisterde Ivonnette hem toe.
»Neen, Ivonnette! dat is ’t niet,” antwoordde hij met een zucht, en haastig volgde hij Conradus, die hem zijn vertrek zou wijzen.
EINDE VAN HET EERSTE BOEK.
