smeekend op hem. Arthur lispelde in het zachtste Engelsch, dat er gesproken kon worden:
»Denk er op, Mylord! toen ik zoo straks de deur opende, stond een forsch heer in eene zulke kleeding nevens den ingang.”
Leycester bedacht zich eene wijle.
»Laat het gevolg van sir Philip buiten blijven, totdat wij daarin anders zullen bevelen, mijnheer!” sprak hij met rustige fierheid.
Het gelaat van den jongen Amsterdammer verhelderde zich; hij boog opnieuw:
»Ik neme de vrijheid, Uwe Excellentie te herinneren, dat het uur, voor »t banket gesteld, haast nabij is: de Kolonel hoopt, dat Uwe lordschap ons de eere niet zal weigeren, Uwe Doorluchtigheid derwaarts heen te leiden.”
»Ik zal uwen Kolonel verwittigen, als het mijn tijd zal zijn. Gij kunt gaan, sir!”
Snel daarop traden Sidney, Kiligrew en Leoninus binnen. Nauwelijks had de driftige North den eerste opgemerkt, of hij riep hem toe:
»En gij ook, edele heer! hebt het dus raadzaam geacht, dat Mylord hier werd beschermd door mannen van wapenen uit ons eigen Engeland?”
»Dat was juist niet mijne bedoeling, Mylord!” hernam Sidney, »alleen ik wilde, dat onze Graaf zelf, en niet de Hollanders voor Zijne genade, beslissen zoude, wien hij zijne bewaking wilde toevertrouwen.”
»Zoo achtte ik het ook, en hieraan herken ik mijn schranderen neef. Wees mij daarvoor dubbel welkom, mijn Philips! en gij ook, mijne heeren!” sprak Leycester, en hij begon hun de vermoedens mede te deelen, waarmede men hem ontrustte en hen op de hoogte te brengen van de overwegingen, die hem bezighielden vóór hunne aankomst; maar terwijl hij hen toesprak, zag hij, hoe ook hunne voorhoofden bewolkt waren, en zelfs de effene trekken van den Kanselier zich niet plooiden tot een glimlach van bemoediging. Verdrietig wierp hij zich terug in de kussens van zijn rustbed, en het antwoord van Leoninus gaf hem geene reden tot meerdere opgeruimdheid.
»Mylord! mijn Graaf!” sprak deze, die gaarne bij zijn spreken
