is het mij tegen, dat hare heilige allegoriën, hare keurige symbolen misbruikt worden tot onedel pogen en aangevat met ruwe hand.”
»Poëterije! dat hoogwaardige boek der openbaringe poëterij!” riep Fraxinus, in ongeveinsde verwondering de handen samenslaande. »De heilige apostel Johannes een poëet! En die blaam wordt op hem geworpen anno gratiae 1586, onder een Christelijk gouvernement, door een Christelijk edelman!”
»Licht had de verheven apostel die blaam voor zich niet zoo een duistere geacht,” viel Sidney in, die nu, ééns aan ’t spreken, door zijne gemoedsstemming gedwongen werd, en tot opgewonden voortspreken, en tot eene zekere overdrijving; — het gevolg van de spanning, waarin hij sprak. »En ik ga u nog andere exempelen van poëterije opnoemen, die u verwonderen mogen! Om niet meer koning David’s psalmen te noemen en daar te laten, dat de orakels van Delphos en Sybille’s profetieën geheel in verzen gegeven werden, ga ik verder en noem de profetieën der Heilige Schrift, als hooge verhevene dichtstukken. Want wat anders is daarin dat klinken van muziekinstrumenten en maatgeluid, — dat veel en vrij veranderen van personen, — die notable prosopopoëiae, waarin ze u als het ware God laten zien, komende op de wolken in Zijne Majesteit, — dat spreken van der dieren blijdschap, van heuvelen, die opspringen, en wat daar meer zij? Dat alles voor ’t minst bewijst, — hoe de geest, die dat ingaf, een hartstochtelijk liefhebber moet zijn van dat onuitsprekelijke en eeuwige schoon, dat gezien wordt door de oogen der ziele, alleen verhelderd door ’t geloove! Om nog hooger te gaan, zelfs de Heere Christus heeft het Zijner niet onwaardig geacht, zich van hare beeldspraak en verdichting te bedienen, al is het dan niet van haar maatklank; sinds Hij even goed de zedelijke gemeenplaatsen van onbarmhartigheid en nederigheid, van ongehoorzaamheid en vaderlijke barmhartigheid had kunnen uitdrukken in gewone redeneeringen, en toch daartoe gebruikte de inkleeding van goddelijke vertellingen, van Divesen Lazarus, van den verloren zoon en den genadigen vader, omdat Zijne al-doorziende wijsheid wist, dat de staat van Dives, brandende in de hel, en van Lazarus, rustende in Abraham’s schoot, meer bestendig bijblijven zoude, beide in het geheugen en in het oordeel der menschen. Hiertegen zal niemand spreken, die den Heiligen-Geest in oprechte eere houdt.”
