»Zoo bidde ik, neem geen raad dan van u zelve!” hernam hij luid, en zachter voegde hij er bij: »Voor mij zelven toch mag ik een onderhoud afbidden? zoo het zijn kan, morgen!” Zij antwoordde niet.
»Het laatste, zoo gij dat bevelen zult, — maar dit ééne eisch ik om u en om mij zelven.”
Zij antwoordde niet.
»In ’t eind, men veroordeelt geen welmeenend vriend zonder hooren; wilt gij mij hooren?”
»Ja, sir!”
Maar dat »ja” klonk, of het spreken haar zwaar moest zijn. Toen boog hij zich zwijgend en diep; en verwijderde zich, zonder zijn recht te laten gelden op den handkus der etiquette. Het spreekt vanzelve, dat Fraxinus hem niet uit het oog had verloren, terwijl hij met den Burggraaf sprak.
»Sir Philip Sidney heeft heden ietwat straks in het voorkomen,” begon de Burggraaf, en zag Martina en Fraxinus beurtelings vragend aan. »Wat mag dat zijn? Hij is niet de man, die mij Mylord’s genegenheid zou misgunnen!”
»Ik vertrouw dat ook van hem, doch wij hebben met elkander getwist,' hernam Fraxinus. Martina sidderde.
»Dat ontbreekt er nog aan! De een zendt mij mijne vrienden van de hand, en de anderen maken twist met mijne beschermers. Heer Fraxinus, of wie er schuld aan is, wijte ik dat weinig dank. Eene verachtering in Sidney’s genegenheid op een stond…”
»Dat gij secretaris wordt van Leycester!” viel Fraxinus in.
»Dat de Graaf, een vreemden, zonderlingen avonturier tot zich roept, die maar al te berucht is in deze landen, wiens holle eergierigheid en staatzucht het niet aan vonden en fijnheden zal ontbreken, om Mylord’s gunst te bejagen, tot verachtering niet minder van ’s lands zaken, dan van Mylord’s gunstgenooten!”
»Welke avonturier dan?”
»Wel, Jacob Reingoud! Wie den Graaf dat in ’t hoofd heeft gebracht, om dien man te zenden?” »Is dat gebeurd?”
»Certeijn! Gisterenavond noemde Mylord hem, als een van wien hij goeden dienst wachtte; de predikanten Modet en Helmichius, die bij Zijne lordschap waren, prezen hem uitermate,
