»Allereerst! wie is die heer?”
»Die van straks heet Ferney, en het is niemand geringers dan de tweede hofmeester van Mylord Leycester zelfs.”
Barbara fronsde met een licht ongeduld de zware wenkbrauwen »Den andere meen ik, die — Jacoba deerde, schoon onwillens.”
»Die andere heeft hem gezonden, dat moet een heer zijn van macht onder de volgers van den Graaf.”
»Als blijkbaar is sinds hij beschikt over dien hofmeester. Mij geheugt, dat de stalmeester van den admiraal een banjer heer was, die niet gedoogd zoude hebben… maar laat dat ter zijde — den naam zou ik weten. Is het de edele heere Sidney?”
»Dien zou het aan een zendeling uit zijn eigen huis niet gebreken! Hij, die Ferney zond, heet Douglas.”
»Niets dan Douglas! dat klinkt heel magertjes.”
»Zoo schijnt het; lord noch baroen wordt er bijgevoegd, daar de Engelschen anders gauw mee zijn.”
»Het lijkt vreemd, maar ik heb meer van groote heeren gehoord, die zich onder de huik van eenvoud schuilen, om tot eenig doel te komen.”
»Zoo dunkt het mij ook, en het moet een groot voordeel zijn, door een zulke te worden voortgeholpen.”
»En ge zoudt niet ongeneigd wezen tot dat voordeel,” hernam Barbara, in wier oogen eene flikkering van leven begon te komen, dat den ondervraagde nieuwe aarzeling gaf, want hij zeide met eene eenigszins onvaste stem:
»Het zou zekerlijk mijne zaak zijn, die gunst…”
»Te wenschen; maar er toe te geraken is iets anders, niet waar?” sprak zij, hem nog scherper in de oogen ziende.
Toen viel hij snel in, als met eene machtige poging op zijn schroom: »neen, dat is niet het meeste, want zij is mij toegezegd!”
»Wel ons! daar sla geluk toe; want ik meen, dat gij niet weifelen zult,” en hare blikken werden doorborend van scherpheid.
»Zoo doe ik, alevel! want ik zou daarvoor moeten verzaken…”
»Wat toch? ik achtte, dat meester Steven Paret niets meer te verliezen had, sinds hij Antwerpen den rug toekeerde.”
Toen nam Paret nog een duchtigen teug uit de bierkan, en
