door één en hetzelfde spraakmiddel, en dat alle personaadjen elkander verstaan en begrijpen in de taal die de auteur hun in den mond legt. — Alleen dáár, waar historische waarheid het eischt of romantisch belang het waarschijnlijk maakt, zullen wij nogmaals de uitzondering gebruiken, waarmede wij met Jacoba en Douglas zijn aangevangen. Houdt het u voor gezegd.
IV.
DOUGLAS.
Over de ontwijding der ridderzaal van de ’s Gravenhaagsche hofwoning heeft de poëzie reeds zóó luide hare krachtige rouwtonen uitgestort, dat het proza beter doet er zwijgend mede in te stemmen, dan ze in verlamde volzinnen na te galmen; maar zeker is het, dat de poëzie voor die zaal de belangstelling heeft gewonnen van velen, die vroeger van haar aanwezen en bestemming geene kennis hadden genomen. Ik onderstel dus, dat ieder beschaafd Nederlander nu weet waar zij gevonden moet worden; ik heb dus alléén maar te zeggen, dat zij behoorde tot de vertrekken, ter beschikking gesteld van Mylord Leycester, aan wien verder het geheele oostelijke gedeelte van de gravenwoning was afgestaan tot aan de kapel toe; en de Graaf kon in waarheid zeggen, dat hij vorstelijk was gehuisvest; — keizerlijk ware de juiste uitdrukking geweest; want de kamers die voor zijn persoonlijk gebruik bestemd waren, werden genoemd het keizershof, en men geloofde er van, dat keizer Karel V ze bewoond had, toen hij te ’s Hage vertoefde. Ze waren nu voor Leycester ontruimd door de Staten-Generaal, en door het Collegie der raadkamer van Braband. Die vertrekken allen zijn gemeubeld op last der Staten van Holland, en met die onbekrompen weelde, die zij ten aanzien van Leycester’s materieele belangen nooit hebben verzaakt, en waaraan nog is toegevoegd alles wat de verfijnde gunsteling der prachtlievende Elisabeth tot zijn bijzonder gebruik heeft met zich gebracht. Aan zijden behangsels en rijkgeweven deurtapijten, aan zilver en verguldsel, aan meubelen ingelegd met ivoor, en zelfs met fluweel
