IV.
GEPARFUMEERDE HANDSCHOENEN.
Wij zijn met onze voorstellingen in Taco’s huis wel wat veel vooruitgeijld in den tijd; wij moeten nu weder rugwaarts, om te te zien, wat er intusschen is voorgevallen met anderen onzer goede kennissen.
Wij zijn in het huis, dat de Kanselier te Utrecht bewoont, maar hij is er alleen met zijne dochter Ivonnette en zijn jongsten zoon; de hopman Elias heeft zijn kwartier aan de andere zijde der stad, en vrouwe Barbara, zijne echtgenoot, wordt door ongesteldheid teruggehouden bij hare gehuwde dochter te Leiden. Ook is het zoo ongezellig in zijn huis als hij het er zelden vindt; maar eerst gisteren, tegelijk met den Graaf, aangekomen, heeft hij nauwelijks den tijd gehad, het op te merken, en zijne aardige dochter heeft zoovele huiselijke drukten, eer alles geregeld is, dat zij, voor heden althans, de verveling niet kennen zal. Plotseling echter hoort de Kanselier haar in een levendigen redetwist met haar broeder, waarover zij ten laatste hem zelven als scheidsman komt inroepen, met het woord:
»Zie, lieve heer vader! daar wil nu Conradus, dat ik eene kamer voor Gideon schikken zal naast de zijne; zeg gij toch, dat dit niet zijn kan! Gideon is nu geen student meer, maar een doctor, en ik houd, dat men een zulke niet herbergen mag in een hangkamerke.”
»En ik houd, dat Gideon tevreden zal zijn met alles, mits hij rust vindt en eenzaamheid, als ’t hem belieft.”
»Eenzaamheid! Als gij het meeste van den dag met hem zoudt overbrengen, om in zijne boeken te snuffelen; liefste vader! wil nu uitwijzen, wat ik hierin doen zal! Ware moeder hier, wij kwelden u met deze huiszorge niet.”
»Doet daarin niet met al, Ivonnette! Gideon zal hier denkelijk geene kamer noodig hebben.”
Beide kinderen zetten verwonderde oogen op, en Conradus riep heftig:
»Maar hij komt toch te Utrecht!”
»Daar kan ik u nu niet op antwoorden, Conradus! maar ik moet u zeggen, dat het geenszins een jonkman past, zóó hef-
