»Francis, Francis!" stamelde de generaal met eene doffe klagende stem.
»Neen, grootpapa!" ging zij voort, altijd luider en ruwer, »’t Is een schandaal zooals het hier toegaat, dat zeg ik; en gij moest er een eind aan maken, als gij nog hart genoeg in uw lijf hadt om een cordaat besluit te nemen."
»Majoor, Majoor!" viel Rolf in op smeekenden toon, om haar te bedaren.
»Zwijg, ellendige lekkerbek! Ik ben uw majoor niet; ik heb genoeg van die kwasie aardigheden om mij te paaien. Als hier op mijn wil en wensch geacht werd, zou het heel anders toegaan; maar ik heb hier niets meer te zeggen, dat’s klaar als de dag; jelui laat mij praten en… "
»,Schreeuwen meent gij," verbeterde von Zweken met bevende stem.
»En gij blijft uw gang gaan," hervatte Francis met nog meer stemverheffing, altijd tegen den ongelukkigen Rolf gewend, »of ge hier alleen het commando hadt! Ik heb je in ’t eerst te veel voet gegeven, dat zie ik te laat in; maar ik zal die infamie niet langer dragen, noch dulden dat mijn grootvader die draagt; en zoo hij zelf er geen order op stelt, en je de deur wijst met al je kostelijkheden op den koop, zal ik er voor zorgen dat je hier als schelm uit het vaandel wordt gejagd."
»Infamie!" herhaalde de kapitein langzaam, terwijl hij zeer bleek werd en een veelbeduidenden blik wierp op dt plaats waar— gelukkig zijne Willemsorde niet aanwezig was, omdat de grijze ochtendjas er geene gelegenheid toe liet. »Uit het vaan.del jagen! mij? Waarachtig, Majoor, dat noem ik doordraven! Mij dacht, dat ik het mijne deed om hier op de Werve de eer van het vaandel op te houden; die anderen…"
»Zeg om den schoorsteen te doen rooken! Ja! dat is waar , daar heb je weergaasch goed den slag van, dat erken ik; maar de eer van het vaandel, de eer van onzen rang, om de zaak bij haar naam te noemen, die op te houden, daar heb je zoomin besef van als de domste boerenslungel die in de conscriptie valt. Zelf stelt gij uwe eer in ’t geen uwe schande is. Het zal nog zoo ver met je komen, dat gij uwe Willemsorde in de lommerd zet om een lekkeren schotel."
»Neen, freule Mordaunt! wees er gerust op, eer het zoo ver
