goed dat ik zoo’n Hercules niet ben, en zelfs, ik had hem in mijn geval wijlen zien, om te weten hoe hij over die verlammende kwelgeesten zou gezegevierd hebben!
Wij aten laat en vrij eenvoudig dien dag; de kapitein was naar de stad geweest met het wagentje van Pauwels, en wij hadden naar zijne terugkomst gewacht met het diner, tot groote ergernis van den generaal, terwijl Francis besliste, dat het billijk was en zoo zijn moest.
Aan tafel kreeg von Zwenken twee brieven; den eersten verscheurde hij met eene uitdrukking van wrevel en teleurstelling, na dien even te hebben ingezien, den anderen reikte hij open aan Francis toe, terwijl hij zeide:
»Wilibald wil hier morgen komen dejeuneeren; kan dat?"
»Het moet kunnen! al zou het veel aardiger zijn zoo het op een stiller dag trof!" repliceerde Francis; »maar de brave jongen zou raar opkijken, als we zeiden, dat hij niet welkom was: Wilibald! mij schoot in eens te binnen bij welke aanleiding ik dien naam voor het eerst had gehoord.
»Is dat een Luitenant Wilibald?" vroeg ik, Francis aanziende.
»Hij is nu kapitein; is hij u bekend?"
»Als een vermaard leider van den côtillon… " antwoordde ik onvoorzichtig.
»’t Is waar, hij is een goed danser, maar hoe weet gij dat?"
»Herinner u, dat ik een ganschen avond in de Z-sche gezellige wereld heb doorgebracht vóór ik hier kwam."
»En dat was genoeg om u vertrouwd te maken met alle cancans van voorheen en thans… en gij zult wijs en wel doen daar behoorlijk notitie van te nemen en de lieden te houden voor ’t geen ze dáár gelden!" sprak zij, mij aanziende met haar klaren, scherpen blik, en een ironieke glimlach speelde om haar mond. ’t Was of zij raadde hoe zij toen les frais de la conversation had geleverd, en mij doorzien wilde om te weten wat er daarbij in mij was omgegaan.
Ik wist mij niet onschuldig, maar ik moest mij goed houden.
»Ik heb dezen naam opgevangen en onthouden, ziedaar alles; maar mijn bezoek op de Werve bewijst u immers hoe ik de médisances sociales op haar prijs weet te schatten."
