toen van richting was veranderd en door het bosch heen naar huis had willen rijden, maar dat ze Tancred wat te forsch heeft aangezet, of wel de teugels in hare mijmering heeft laten vallen, zij weet het zelve niet meer; genoeg, dat het brave beest, aan haar vaste en ferme hand gewoon, zijne meesteres niet meer herkend heeft in hare beurtelings woeste en achtelooze luim; ’t is hem gaan vervelen, en hij heeft het naar zijn eigen zin op een loopen gezet; zij, uit den zadel gevallen, schijnt een tijdlang bewusteloos gelegen te hebben, gelukkig niet al te ver van huis. Pauwels en ik beurden haar op en brachten haar in ’t salon op de canapé De chirurgijn verklaarde het geval voor niet heel beduidend; maar het hield haar toch verscheiden dagen aaneen op diezelfde plek geboeid."
»En waarom mij dat toen niet terstond bericht?"
»Hm! zóó als gij vertrokken waart… eigenlijk ik wilde wel, en zij ook, ja; ik mag het niet zeggen, maar zij heeft u een briefje geschreven."
»Dat mij niet bezorgd is?"
»Neen, want de jonge Pauwels was belast het in uwe eigene handen te geven, en toen hij te Z— aankwam, werd hem gezegd dat gij reeds vertrokken waart, en dat alle brieven en berichten voor u bij Overbeek moesten bezorgd worden; maar daartoe had Pauwels geen order; hij kwam met het briefje terug."
»Te laat!" sprak Francis met een bitteren lach »Ik dacht wel dat het zoo zijn moest; ik heb niet beter verdiend; nu is het uit!" en zij verscheurde het biljet.
»O, had ik dat alles kunnen voorzien!" riep ik, de handen voor de oogen houdend; ik wilde nog mijne zwakheid verbergen.
»Ik had u geraden te blijven; waarom zijt gij ook zoo spoedig weggevlucht?"
»Ik voelde dat ik ziek zou worden, ik was al ziek; ik ook had haar een pakket gezonden en verbeeldde mij, dat zij terstond antwoorden zou op dat schrijven, of nooit. Het duurde tot den derden dag; ik kon het niet langer uithouden."
»En gij zegt dat het haar goed gedaan zou hebben als zij dien brief las?"
»Zij zou er ten minste uit geleerd hebben mij met andere oogen te zien."
