spoedig op de hoogte brengen van de faits et gestes van mijnheer haar broeder. ’t Is maar alleen nieuwsgierigheid, mama, dat begrijpt u…"
»Maar lieve, dat gaat heusch niet voor mij, in de verhouding waarin wij nu tot de Duarte’s geraakt zijn."
»Och kom! alles gaat voor eene vrouw van uw leeftijd, als gij maar lust hebt om mij dat pleizier te doen."
»Ik zou geene aanleiding weten."
»Geene aanleiding? Als gij die maar wilt zoeken — eene informatie naar eene naaister, of naar eene arme vrouw, die door de »Moederlijke Sociëteit" wil bijgestaan zijn. Marianne liefhebbent immers zoowat in de philanthropie…"
»Ik zal er eens over denken!" antwoordde mevrouw Trotsenburg met eene sombere en verlegene uitdrukking.
»Neen! niet bedenken, moedertje," vleide Laura, »dan komt het maar tot uitstellen, en er gebeurt niets van; ’t is nu mooi weer; gij hebt thuis niets te doen, ga er dezen voormiddag maar heen."
»En als ik dan terugkeer met berichten die u verdriet of ergernis geven?"
»Dat zult gij niet, want ik verlang alleen te weten wat daar ginds omgaat; en als ik het weet zal ik weer voor goed kalm en tevreden zijn…"
Mevrouw Trotsenburg dacht daar het hare van, maar toch, zelve was zij den gespannen toestand te moede, om er niet, zoo het mogelijk ware een eind aan te maken.
VI.
Met zekere verbazing ontwaarde mevrouw Trotsenburg dat het huis der Duarte’s gewoonlijk een toonbeeld van orde en netheid, er reeds van buiten wat ongewoon en ontredderd uitzag. Geen gordijnen voor de glazen, de blinden half gesloten, terwijl de opgeschoven ramen toch de gedachte aan een sterfgeval in de familie verwijderden; Binnen gelaten, werd zij door de bekende dienstbode verrast met de boodschap, dat de juffrouw voor iedereen belet had gegeven, omdat zij het zoo druk had, maar dat zij mevrouw toch wel wilde aanmelden — die zeker eene uitzonde-
