»Mevrouw had voor iedereen »niet thuis" gegeven, juffrouw; maar hij heeft met potlood iets op het kaartje geschreven dat u lezen moet."
»O, zoo! ’t Is goed Mina, en de dienstbare zag duidelijk dat ze nu kon aftrekken.
»Het spijt mij!" sprak mevrouw Trotsenburg, zich verontschuldigend bij hare dochter, »maar mij dunkt wij waren nu toch niet in eene stemming om hem te ontvangen; hij is zoo fijn, hij zou al heel licht gemerkt hebben dat er iets aan haperde."
»Ja, gij hebt gelijk, ’t is zoo beter, en te meer, daar hij toch verlof vraagt om zijne visite van avond te mogen hervatten," hernam Laura, nadat zij gelezen had, terwijl zij hare moeder het kaartje toereikte.
»Maar lieve, daar heb je nu zeker geen lust in……"
»Toch wel, mama! Als men zich wat zenuwachtig voelt, is zoo ’n afleiding juist heel goed!"
VIII.
Op het kaartje prijkte een aristocratische naam, een weidsche titel:
Baron van Leeuwendael van Ghynen
tot Grafhorn.
Minister van Staat.
Hij, die dien voerde, was een oud vriend des huizes, waarmee mevrouw Trotsenburg bij het leven van haar echtgenoot als gelijke had omgegaan. Vroeg weduwnaar en kinderloos, had hij altijd veel schik gehad in de aanvallige Laura, die als kind op zijne knieën paardje had gespeeld, en voor welke hij als jong meisje allerlei attenties en cadeautjes ten beste had. Bij het overlijden
