»Met alle pleizier!” zei Laura, blij deze kans gevonden te hebben om te kunnen opstaan en zich af te wenden.
»Maar geen sentimenteele treurmuziek! Ik heb het zwak alleen van vroolijke opera’s te houden.”
»Ik heb pas een potpourri van Offenbach’s belle Helene ingestudeerd,” sprak Laura, in hare muziekbladen snuffelend. »Maar de partituur ligt boven op mijne kamer, ik ga ze halen;” en in een vaart was ze weggewipt, overgelukkig voor een oogenblik te ontkomen. Zij had zich onder »de praatjes” van den baron gevoeld als de delinquente onder verhoor van den rechter van instructie, die met iedere phrase nauwer wordt ingesloten en ten laatste in den strik valt waaraan niet meer is te ontkomen.
Mogelijk had de baron op hare vlucht gerekend. Hij verzuimde althans niet er zijn voordeel mee te doen. Zonder eenige vergoelijkende inleiding vroeg hij op eens: »eg mij toch, lieve vriendin, is er zoo iets als eene brouille tusschen onze Laura en dien jongen Duarte?”
»Maar… mijnheer de baron,” sprak de goede vrouw, zeer verrast en in verwarring, »ik wist niet… ik dacht niet…”
»Gij dacht niet dat ik genoeg belang stelde in Laura, om mij met zoo iets te bemoeien misschien — dan vergist gij u. Ik zal u zeggen hoe ik op die gedachte kom. Mijne zeer natuurlijke vraag naar u, naar Laura, werd door den jonkman zoo kort en droog beantwoord, dat het mij frappeerde; daar moest iets achter steken. Ik wilde er meer van weten… Hij bruskeerde mij, en sneed mij den pas af om op het onderwerp terug te komen. Zoo handelt men niet, tenzij er iets hapert. Laura zelve was heden niet in hare assiètte ordinaire; ik zag haar opschrikken, toen ik van mijne ontmoeting sprak. Er moet iets tusschen die twee zijn voorgevallen, dat is zeker, en dat interesseert mij te meer, daar ik mij wel eens bezorgd heb gemaakt, dat het heertje haar vragen zou…”
»Bezorgd!” herhaalde mevrouw Trotsenburg met de uitdrukking van verwondering. »Ja, zeker! zoo’n halve democraat, zoo’n journalist, die voor de liberalen schrijft, was toch waarlijk haar partner niet.”
»Laat uwe bezorgdheid varen, mijnheer de baron! want ik heb er zelve ook zoo over gedacht, en ik heb hem bedankt,” sprak Laura nu forsch en hoog; — zij had reeds op het portaal, door
