nieuwen strijd aan. De baron aarzelde eene wijle, eer hij zijne vrouw autoriseerde, de erfenis te aanvaarden. Geldgierig was hij niet, en hij vreesde dat zij, zich onafhankelijk wetende door deze fortuin, ook de uiterlijke onafhankelijkheid zou eischen en het huwelijksjuk van de schouders werpen. Maar Laura was veel te fier om dit openlijk bewijs te leveren van hare diepe rampzaligheid. Zij wist daarbij hoe eene gescheiden vrouw zinkt in de publieke opinie, en zij droeg liever alles, dan van het hooge voetstuk af te stappen, dat zij nu eenmaal gekozen had.
Eens op een avond zat van Leeuwendael tegenover haar en las de nieuwspapieren. »Tiens! Tiens!" riep hij overluid, nog het oog op de regels gericht houdende; »die voorvechter van de liberalen, die oude bekende van u, Laura, die zijn kamp sinds in den Achterhoek heeft opgeslagen, heeft toch zijn partner gevonden, en… denkelijk geen slechte, want de naam klinkt of ze van goede familie ware." — En hij las:
Getrouwd:
ALBERT DUARTE
MET
JONKVROUWE ANNA VAN HOGENHOEK.
»Zeker van de Arnhemsche van Hogenhoeks, die op Hertenheuvel wonen;" en hij wierp nu een loerenden blik op haar, vol boos genot. Laura had zelfbeheersching genoeg om te zwijgen, maar zij kon toen de innerlijke ontroering niet gansch verbergen, door deze plotselinge herinnering teweeggebracht.
Daar rees Albert’s beeld voor haar op in volle liefelijkheid, daar zag zij in verbeelding den diep weemoedigen blik, waarmee hij haar vaarwel had gezegd, daar klonk haar nog zijne profetie in de ooren: »Gij zult gelukkig zijn op uwe wijze…"
Nu ja! zij was ook gelukkig op hare wijze!
Daar zat de baron van Leeuwendael tegenover haar in full dress, want zij wachtten menschen!
»Mevrouw! mevrouw! bedenk toch dat vocht het fluweel bederft! en… gij moet ontvangen!"
Met die waarschuwing, op ironieken toon uitgesproken, deed
