mijn geheim alleen… Ik wist naam noch adres mijner vriendin, en hij weigerde hardnekkig, een van beide te geven, overtuigd, zeide hij, dat ik de eene of andere dwaasheid zou doen, die haar vader verbitteren moest en haar lot niet verzachten. Terstond na zijn huwelijk vertrok hij met al de zijnen; ik zelf haastte mij toen ook, om mijn vaandel te volgen, en ik hoorde niet meer van den vriend, om wiens wil ik toch zooveel zoude moeten lijden. Dat verdriet begon reeds in mijn regiment: men lachte veel over mijn lang verblijf bij zoo schoone gastvrouwen: het hart vervuld met eene ernstige genegenheid, glimlachte ik en liet ze praten; in het einde beleedigde men in mijne tegenwoordigheid de vrouw van mijn vriend door hatelijke gissingen. Ik was genoodzaakt hare eer te verdedigen; tegelijk met de mijne — Sire, vergiffenis! mijn meester, monseigneur de Dauphin heeft mijn gedrag in dezen niet misprezen. De koning wenkte hem aanmoedigend, om voort te gaan.
— Wat dit echter zijn moest ter versterking van zeer onaangename geruchten, ondervond ik weldra bij mijne terugroeping naar Parijs, daar ze zelfs tot Uwe Majesteit, tot mijne geliefdste bloedverwanten waren doorgedrongen, en daar geen beroep op mijn karakter, op mijne beginselen, geene eeden zelfs ze vermochten tegen te spreken. Met een vriend te verraden had ik mijzelven kunnen rechtvaardigen, doch welk edelman had zich tot den prijs van zulk eene laagheid willen redden? te meer, daar hij mij gezegd had, nog ter regeling zijner zaken voor eene poos naar Frankrijk te moeten wederkeeren, waar hij om zijne godsdienstige gevoelens niet voor vervolging vrij zou blijven, zoo men op hem opmerkzaam werd, en daar hij mij beloofd had, mij door een brief van zijne zuster kennis te geven van zijne ontkoming naar buitenslands. Zoodra hem die gelukt ware, zou ik de vrijheid gekregen hebben tot mijne verdediging. Die vurig verlangde tijding kwam niet; ik had slechts één middel om mijne onbekende vriendin
