had van angstige nieuwgierigheid roerloos, dit tooneel aangestaard. Niet geheel vrij van de bijgeloovigheld zijner eeuw, was hij voor het geheimzinnige spooksel teruggedeinsd. Nu echter overtuigd dat hij slechts met een mensch te doen had, ofschoon dan ook met een vreeselijk mensch vatte hij moed; hij schaamde zich over zijn eerste besluiteloosheid.
»Bij alle Heiligen! Ik zal u verdedigen, Mylady! Stel u gerust; dit ruwe wezen zal geen slip van uw kleed meer beroeren, zoolang ik nog een vuist en een zwaard heb!”
Hij toog het zijne uit de scheede en stelde zich vóór haar.
Een satanische lach siste van des vreemdelings lippen.
Gij hebt beiden geantwoord — , en bij. Beëlzebub! duidelijk genoeg! Gij zoudt dus alles vergeten hebben, Arabella? Jammer dat ik juist dáár ware, als eene herinnering die niet uitgewischt kan worden.”
En weder lachte hij.
»Sir, wat wilt gij van deze Lady? Uwe tegenwoordigheid martelt haar. Welk recht hebt gij om haar vragen te doen, die haar pijnlijk zijn?”
Lady Arabella Sterny is in mijne macht; naar lichaam en ziel in mijne macht! Één woord van mij kan haar vermorselen; tart mij niet, het uit te spreken.”
Weg van hier, ellendige! Is het niet schandelijk eene vrouw te doe sidderen, eene vrouw te dreigen; eene vrouw als deze!” vervolgde hij met een blik van innige liefde en medelijden op Arabella nederziende. »Weg, weg van hier! ” en hij wees hem met den degen het nog openstaande kruisraam aan.
De vreemde ridder kruiste bedaard de armen over elkander en sprak op sarrenden toon:
»Ho, ho mijn edelman! ga gij zelf dien weg. Verspil uwe woorden noch uwe dapperheid; uwe bescherming baat deze vrouw niets!”
»Dat zullen wij zien! Verdedig u, monster!”
En hij drong sterk op hem aan. Een zeer ongelijke strijd ging er plaats hebben. De vreemde ridder zwaaide met behendige hand en krachtig en arm zijn tweesnijdend zwaard. Chandos ofschoon misschien even behendig en niet minder gespierd, was slechts van eenen lichten degen voorzien, die bij
