en te zamen geklemde lippen doelloos voor zich heen. Al ware hij werkelijk de in steen gebeeldhouwde ridder geweest, op wien de stoïsche onverschilligheid zijner houding hem deed gelijken, hij had geen meer onbeweeglijken stand kunnen aannemen.
Daar naderde eene bende Lijfwachten. Williams, alles rondom Whitehall veilig ziende, had de vluchtende oproerlingen vervolgd en uiteengedreven, en zocht nu met zijne lieden den aanvoerder. Zij waren nog slechts op twintig schreden afstands van den ridder: die hen zag en op wiens gelaat geen trek verwoog.
»Hier vindt gij bescherming,” klonk eene stem boven zijn hoofd.
Hij zag op. Het was Arabella. Het toeval had gewild, dat het juist de muur van Sterny-House was, waartegen hij geleund stond.
»Sir Thomas!” hervatte zij, »drie schreden van hier is eene kleine zijdeur geopend, ga naar binnen en gij zijt gered.”
De krijgslieden naderden.
»Gered! nu alles verloren is,” riep hij met zijne diep doordringende stem, waarin meer dan wanhoop lag, »gered door eene Sterny, bescherming van eene vrouw! Dit ontbrak er aan om mij te verpletteren,”— en hij stapte recht op de krijgslieden toe.
Het kruisraam boven hem werd met drift gesloten.
Hij sprak Williams aan.
»Bevelhebber der lijfwacht, daar is mijn degen.! Ik ben Thomas Wyatt. Ik geef mij gevangen. Ik wil niet dat een uwer lieden zich beroeme mij tot eene daad genoodzaakt te hebben waartoe ik uit vrijen wil besluit.”
Williams boog zich verrast. Hij kon zijne bewondering niet onthouden aan de geestkracht van dezen man
» Binnen weinige uren bevond zich Wyatt in de staatsgevangenis van den Tower, en zoo werd de groote opstand der protestanten gedempt! Men hoorde niet meer van samenzwering of oproer, en zoo er evenwel ontevredenen bleven, zij zwegen en verkropten voortaan hun misnoegen in stilte.
De burgers die zich schuldig kenden aan medeplichtigheid dezer muiterij, sloten zich op in hunne huizen, angstig afwachtende wat volgen zou en sidderende voor den wrekenden arm
