men het zijn kan in den eersten gloed van het leven: een leven, dat zij genoten door alle zintuigen, allen het genot zoekende, waar het te vinden was, zonder voorof achterwaarts te zien, zonder onderzoek of nadenken. Ik had er behoefte aan, hen om mij heen te zien, om mijn verkleumd leven te verwarmen aan hun levensvuur, en zij verdroegen den som beren Timon, die hunne dolle uitspattingen betaalde, die hunne grilligste uitdenksels tot werkelijkheid bracht, die al hunne buitensporigheden inwilligde en ondersteunde, op hoop, dat de dampen van hunnen roes hem een weinig bedwelmen zouden, en opdat hunne beminnelijke uitgelatenheid hem een weinigje mocht opheffen uit zijne matte lusteloosheid.
»Op dien avond, waarvan ik reeds gesproken heb, gaf ik een feest, waarbij heel Napels toeliep: een feest, met versierde zalen en verlichte boschjes; een feest, waarop zich alle vermaarde schoonheden vereenigd hadden, al de gevierde Célimènes van de Opera, al wat in de Balletten schitterde! Het was een wild en tuimelend feest, waarvan de bedwelming zelfs op mij terug werkte; ook was ik in eene bijna ongekende opgewondenheid. Wij hadden de champagne in ijs, en de punch brandde in de bowls! Ik dronk nooit punch; maar reeds de geur benevelde mij. Er werd veel over vrouwen gesproker. Zij lachten mij uit, dat ik koel bleef bij al de schoonheden, die hen in verrukking brachten.
»Ik zeide hun, dat ik de vrouwen vermeed, omdat ik niet dacht te huwen, geene liefde wenschte, die betaald moest worden, en niet aan den hartstocht geloofde.”
» »Dat komt, omdat gij de Leeuwin van Napels niet kent!” riepen sommigen.
» »Wie is dat?”
» »Horatia!”
» » Wie is dat, Horatia?”
» »Gij zijt wel een Engelschman, en een vreemdeling te Napels, om Horatia niet te kennen! — De bloem, de parel van onze stad! — Onze Madonna van allen, die wij aanbidden, naast de anderen. — Aan wier altaar wij allen onze harten nederleggen, en onze waskaarsen opsteken!”
» »Maar die ook van marmer is als een Madonnabeeld!”
