» »Zij woont bij den ouden Prins Palcetti, een’ grijsaard van zeventig jaar, die niemand bij zich heeft, dan zijn kleinzoon Luigi, een knaap van zestien jaar.”
» »En het grappigst is, dat de grijsaard en de knaap beiden in vollen hartstocht voor haar ontvlamd zijn.”
» »En hunne ijverzucht is als die van twee tijgers, die te zamen ééne prooi in het oog hebben.”
» »De jaloezie van den grootvader is de éénige reden, waarom de kleinzoon reizen moet.”
» »En gij zoudt mij willen doen gelooven, dat eene jonge vrouw uit vrijen wil wegkwijnt, tusschen een grijsaard en een kind?”
» »Zoo is het. Vroeger was. zij gehuwd aan den Marchese di Zoni. Gedurende dit huwelijk was zij voor ons eene Godin! Toen zij weduwe werd, ging zij wonen bij Palcetti, en van toen af was zij voor ons verloren.”
» »Gij zult haar terug hebben.”
» »Door u?” riepen verscheidenen, bijna spottend.
» »Door mij. Mijn beste rijpaard tegen een muilezel, zoo ik geen woord houde.”
» »Dat is u gehouden.”
» »Maar zie onzen somberen menschenhater, onzen kouden loochenaar der liefde! reeds is hij ontvonkt voor onze schoone, alleen op het woord af!”
» »Wat zal het dan niet zijn, als hij haar ziet?”
» »Neen, ik zal niets voor die vrouw gevoelen; ik zoek haar niet voor mij zelven!” zeide ik, en verliet in haast de zaal.
Zij waren gewoon, dat ik mij aan hunne orgiën onttrok.
»En toch kende ik mij zelven niet, toen ik die laatste woorden sprak. Reeds boezemde mij die vrouw belang in. Het was toch niet eene vrouw, gelijk eene andere. Zij scheen zich niet uit te geven voor iets beters, dan zij was. Geene koperen munt, die onbeschaamd den stempel van eene gouden wilde dragen. Zij was ten minste vrij en open in hare ondeugd; zij scheen geene winst te willen doen met huichelarij. Die jonge lichtzinnigen, die haar zoo wel kenden, geloofden allen aan de waarheid van haar gedrag. Die vrouw kon wel beter zijn dan haar naam. Dat waren zeker de waarachtige indrukken, die mij dat
