losbandig cyniek gesprek gegeven had, maar die ik mij zelven nog niet bekennen wilde, of waarvan ik mij geene rekenschap wist te geven. Ik verbeeldde mij alleen, dat ik slagen wilde, om niet voor een ijdelen praler door te gaan, en dat ik de eerste maal, waarbij ik mij in eene intrigue mengde, ook een greep moest doen, welke al die gewone jongelieden in verbazing moest brengen.”
»Gij waart toen eerst negentien jaar,” sprak Schilfern, het lange verhaal van zijnen patiënt afbrekende, als om hem te doen adem scheppen.
»Ik had er ten minste al de onnoozelheid van, niet waar? Zoo weinig te weten, wat er eigenlijk in mij omging. O! ik had moeten vluchten, mij door al die dwazen hebben laten uitlachen, en alles ware beter geweest.” .
»Wie weet, of er nog niet veel te herstellen zal zijn!”
»Gij kent het einde nog niet.”
»En toch geloof ik er het beste van; maar thans zult gij wel doen, u een weinig te verpoozen: waarlijk, uwe pols verheft zich, uw bloed vloeit sneller; die herinneringen hebben u sterker aangegrepen, dan gij hebt willen toonen: foei! u te verbergen voor mij!”
»Niet waar? gij legt mij thans het zwijgen op, omdat u de vertelling verveelt,” hernam Glenhouse, het antwoord ontwijkende, met eene poging tot glimlachen; maar het zwakke lichaam van dien jongen man ondersteunde altijd zeer slecht de pogingen van zijn wil, om eene weekheid te verbergen, waarover hij zich schaamde; ook was de lach niets dan een pijnlijke zenuwtrek, en tegelijk zonk hij uitgeput in zijnen armstoel terug.
Schilfern diende hem zwijgend een geneesmiddel toe; daarop volgde eene lange pauze. Het oog van den Duitscher viel op eene guitarre, die nevens de ottomane lag. »Houdt gij van muziek?” vroeg hij.
»Ik heb wel eens gezongen; de zang is die kunst, waarbij de minste kunstenarij mogelijk is.”
En zonder iets te zeggen, nam Schilfern de guitarre; hij was werkelijk kunstenaar, als hij een speeltuig in handen had; maar een kunstenaar, bezield met eene geestdrift, die zich telkens
