V.
De uitkomsten van eene weddenschap.
Mijne lezers begrijpen, wat Dokter Schilfern in staat gesteld heeft, zulke vreeselijke woorden te spreken tot eene vrouw, als de Marchesa di Zoni: het verdere vertrouwen van den Engelschman.
»Om de Signora in haren vorigen kring terug te leiden, moest ik een zeker recht op haar hebben, moest zij de mijne zijn,” sprak Lord Glenhouse op den dag, toen hij zijn verhaal vervolgde. »Ik liet Rigotier kennis aanknoopen met eene harer vrouwen, om te weten, welke zwakheden of phantasieën zij koesterde. Ik wist dan ook spoedig, dat zij voor het oogenblik een hartstocht had voor paardrijden, en dat de oude Prins Palcetti niet duldde, dat eene andere vrouw te Napels een rijpaard had schoon er dan het hare. Binnen eene week had ik een vorstelijken telganger, een paard dat zijn weêrga niet had in Italië. Ik vertoonde er mij mede op de wandelingen; voorbij haar huis, bij ieder uitstapje, dat zij deed, ontmoette zij mij. Het moest haar in het oog vallen. Ik bereed het niet; mijn groom leidde het voort bij den toom, terwijl ik er op mijn grauwen schimmel naast stapte. Deze zonderlingheid ging door voor wat zij scheen: de gril van den rijken Mylord, die van zich wilde doen spreken; men lachte er een weinig over in de salons, en ik had weldra die zelfvoldoening, dat de Principe Palcetti mij eene uitnoodiging zond. Om het verlangen sterker te spannen, zond ik Rigotier in mijne plaats, met de verzekering, dat ik niet meer uitging, Spoedig volgde een dringend briefje, met een
