jonge Prins, zijn kleinzoon, die vroeg buitenslands gegaan was, kwam nu bezit nemen van zijn ouderlijk erfgoed. Bij de opening van het testament bleek het echter, dat hij dit voor de helft met de Markiezin di Zoni moest deelen; zijn grootvader kende hem niets toe, dan hetgeen hij hem in den striktsten zin niet onthouden kon. In vlammende woede beschuldigde hij Horatia van intrigue, van hebzucht, van bedrog zelfs, en dreigde haar met een proces. De jonge Palcetti had echter geene reden, om zich zoo verwonderd te toonen over de handelwijze van den overledene. Grootvader en kleinzoon hadden sinds lang in onmin geleefd. De laatste was in Duitschland heimelijk gehuwd met eene Protestantsche vrouw van geringe geboorte; de oude Prins had hem dat huwelijk nooit vergeven, en hem met geheele onterving bedreigd. Horatia alleen was in het geheim van dezen familietwist, waarvan de beide Palcetti’s de oorzaak met angstige bezorgdheid verborgen. Zij was echter veel te groot van hart, om gebruik te maken van dien toorn, ten nadeele van Luigi. Schriftelijk en zonder voorwaarde deed zij afstand van haar recht; maar nu ook was zij zonder fortuin en zonder toevlucht. Te fier, om vergeten te leven, waar zij geheerscht had, wilde zij Napels heimelijk ontvluchten, tegelijk met het paleis Palcetti, en zij zoude vertrokken zijn, zonder klacht en zonder vooruitzicht, zoo niet hare kamervrouw mij haar wanhopig besluit had verraden. Nooit voelde ik zooals toen het geluk van rijk te zijn en onafhankelijk. Ik wierp mij zelven en mijn vermogen aan hare voeten. Zij nam liever de ondersteuning van eenen vriend, dan de aalmoezen van bloedverwanten; en… om u het verdere te sparen, wij reisden naar Turin. Ik weet niet waarom zij Turin boven iedere andere plaats de voorkeur gaf.”
Glenhouse had zich te zeer gemeenzaam gemaakt met het denkbeeld van den diepen val zijner gemalin, om zich, zelfs bij al wat dit verhaal bitters voor hem had, niet in zeker opzicht verruimd te gevoelen. Behalve hare onverklaarbare vlucht was er toch veel te harer verschooning te zeggen. Een enkele slechts had hem in haar hart verdrongen, en eerst na langen tijd van eerbiedige hulde, toen haar bijkans geene andere keuze overbleef, had zij toegegeven, en nu, op het
