moerbeziënboomen afwisselden, en die heenvoerden naar een bevallig dorp van de heerlijkheid Vercelli, dat zij binnenreden.
»Wij zouden wèl doen, hier af te stappen,” sprak Schilfern; »het eind, dat wij hebben af te leggen, is niet meer ver, en gij kunt bij de verrassing slechts winnen.”
Zoo deden zij. »Maar, mijn vriend! gij waart dan wel in vertrouwen, om zoo tegen mij te kunnen samenspannen.”
»Zooals ik u zeide. Sinds dien morgen, toen zij mij mededeelde, heeft Lady Horatia geenen stap gedaan, die niet door mij was aangegeven, en dat was noodig. Twijfelaar als gij waart! moesten het ongewone gemoedsbewegingen zijn, die u tot gelooven brachten? Ware zij, bij uw eerste woord, aan uwe voeten gevallen, met de onverheelde waarheid op de lippen, gij hadt haar voor eene huichelaarster gehouden, en gij hadt haar bespot.
»Ja, waarlijk! het is zoo beter. Maar spreek mij van mijne dochter; is het wel waar, dat zij haar heeft laten opvoeden in landelijken eenvoud, en in kinderlijk vroom geloof?”
»Zoo is. het. De arme dorpspastoor heeft haar opgevoed stille deugd en in Godsvrucht. Uwe Maria is weinig meer ontwikkeld, dan een gewoon landmeisje.”
»Horatia! ik dank u. Ziet gij, Schilfern! wij stemden overeen zonder het te weten. Mijne dochter zal de smarten der overbeschaving niet kennen. Zij zal niet weten, hoe het goud de harten der menschen bederft. Zij zal gelooven in de menschen, en zij zal goede menschen zien. Zij zal bidden, en zij zal gelooven in het gebed, en zij zal gelukkig zijn.”
»En hier is de pastorie,” antwoordde Schilfern, terwijl hij Glenhouse een eenvoudig houten traliehek binnenvoerde, dat eenen ruimen bloemtuin omgaf.
Sneller dan zijn arts, ijlde Lord Edward voort, zoo onstuimig zelfs, dat hij de vrouw niet zag, die ter zijde af op eenen grasterp zat, en die bezig was de lange blonde haren te vlechten van een bloeiend meisje, dat zich in lossen eenvoud had nedergevljjd aan hare voeten.
Schilrem moest hem opmerkzaam maken.
Maar nu ook zag hij zijne vrouw, zijne dochter! in die dochter waren de echtgenooten hereenigd voor het leven.
1840
