je weet niet wat ik bedoel... Kom je eens bij me, op mijn kamers? Kom je... dan lunchen... met je man? Dan zal ik je mijn vazen tonen...
Constance glimlachte.
— Heel gaarne, Ernst... Heb je zoveel bizondere vazen?
— Ja, zeide hij fluisterend, trots. Ik heb er hele bizondere... Ik ben altijd bang, dat ze gestolen worden... Het zijn mijn kinderen...
En hij lachte, en zij lachte dok, een beetje huiverig voor hem en om te komen op die kamers vol vazen, die kinderen waren. Zij wist niet meer wat tegen Ernst te zeggen, en zij vertelde nu, zachtjes, aan mama, dat de oude heer en mevrouw Van der Welcke — haar schoonouders — hen verwachtten te Driebergen.
Mevrouw Van Lowe straalde, fluisterde:
— Kind, ik ben zo blij! Ik ben zo blij, dat ze dat willen doen. Het heeft mij al die tijd achtervolgd... die gedachte, welke houding ze tegen je zouden aannemen... Adriaan is dan toch ook hun kleinzoon.
— In dertien jaar... begon Constance bitter.
— Kind, kind, voed geen wrok, voed geen wrok. Heb geen verwijtingen meer. Alles komt nu terecht, mijn kind. Ik ben zo blij... Het zijn andere mensen dan wij, kind, niet zo ruim van opvatting, en heel orthodox, en streng op hun principe's. En wat ze indertijd gewild hebben, kind, dat Van der Welcke je trouwde... kind, het was een opoffering voor hen: het brak de carrière van hun zoon.
— Waarom? riep Constance fluisterend, maar heftig. Het brak zijn carrière... Waarom? Waarom moest hij uit de diplomatie gaan...!
— Kind, het was zo moeilijk... voor hem er in te blijven... na het éclat...
Constance lachte schamper.
— In hun kringen... waar niets dan éclat is... dat zij weer sussen.
— Stil kind: wees niet zo heftig... wees niet zo nerveus, Conny... Ik, ach, ik ben zo blij... Ik zou die oude mensen kunnen omhelzen ... Ik wil ze ook opzoeken, als je er geweest bent... om hen te omhelzen...
Mama weende. Constance drukte de handen op de borst: zij stikte.
— Goed mama, zei zij zacht, koel. Ik zal dankbaar zijn... Mijn leven lang, aan papa en mama Van der Welcke, aan Henri, aan u, aan u allemaal...
— Kind, wees niet bitter... Probeer wat gelukkig te zijn, nu, in ons midden. Wij zullen allen proberen... lief voor je te zijn, en je het verleden te laten vergeten...
— Mama...
