en zielloos. Zij zat trotsch en onbewegelijk, zij trilde van glans, zij zwoegde van zwaarte en pracht, en hebzuchtig, begeerlijk herhaalde haar krijschende stem:
— Heilige pelgrim, welkom! Je komt me juweelen brengen?
Psyche vatte haar moed te zamen.
— Ja, sprak zij met vaste stem. Machtige Majesteit van het Verleden, ik kom u Hulde doen en juweelen brengen. Maar ik verzoek dat men ons alleen late.
Emeralda aarzelde, maar toen Psyche bleef zwijgen, scheen Emeralda begeeriger dan zij bang was en zij gaf een teeken. Zij hief stijf hare hand op. En bij die enkele beweging kraakte zij en knarste zij van schurende eêlgesteente, en schoot zij stralen als een zon, die als een nimbus om haar waaierde.
Haar gevolg verdween door zijdeuren. De schildknapen trokken terug. Psyche stond alleen voor haar zuster. En nu bond Psyche het koord om hare lendenen los, en trok haar mantel af; hare lange blonde haren vielen om haar heen, en zij was naakt. Naakt stond zij voor Emeralda, en zij zeide:
— Emeralda, herken mij! Ik ben Psyche, uw zuster!
