— Ik, Psyche, je kleine zuster, o Astra, komt terug als boeteling...
— Als boeteling...?
— Ja: ik vluchtte, zonde bedreef ik, nu wil ik boete doen...
Astra peinsde.
— Het is waar, murmelde zij. Ik herinner mij, kleine Psyche. Kom wat nader. Vat mijn hand. Ik kan je niet zien.
— De nacht is ook donker, Astra, weinig starren zijn aan de lucht, en de flambouwen zijn nog niet ontstoken...
— Niet? Is het donker om mij heen? Dat geeft niet, Psyche. Ik kan toch niet zien. Ik ben blind...
Psyche slaakte een kreet.
— Astra! Arme zuster, ben je blind! O jij, die zóo goed kon zien, ben je blind!!
— Ja. Blind heb ik mij getuurd. Ik heb mijn telescoop gewend, van links naar rechts, naar alle punten des heelals; ik dacht te worden middenpunt, kern van wetenschap, gloeihaard van glanzende kennis. Nu ben ik blind. Nu zie ik niets meer, nu weet ik niets meer. In mijn brein zijn de reuzegetallen verward sinds mijn levende Star is getaand op mijn hoofd. Zie je haar zwakken glans nog
