door den telescoop, maar zij zag niets dan heel hel licht, en hare oogen deden er pijn van...
IV.
Des avonds voor zij slapen ging, kwam Psyche bij den koning.
Wel honderd jaren was hij oud, zijn baard hing tot zijn gordel af, en meestal las hij in de geschiedrollen van het rijk, die de ministers hem brachten iedere dag.
Maar 's avonds klom Psyche op zijn knieën en verborg zich in zijn baard, of zat aan zijne voeten in de plooien van zijn tabbaard, en de rol viel op den grond, en kronkelde in een, en de dorre groote hand van den almachtige heerscher streelde het kopje van zijn derde, prinsesje met de vleugeltjes.
— Vadertje, vroeg eens Psyche; waarom heb ik vleugeltjes, en kan ik toch niet vliegen?
— Je hoeft niet te vliegen, kindje; je bent veel veiliger bij mij dan als je was een vogeltje in de lucht.
— Maar waarom heb ik dan vleùgeltjes?
— Dat weet ik zoo niet, mijn kindje...
— Waarom heb ik vleugeltjes, en Astra een
