Deze pagina is proefgelezen
Toen ik in d’eersten bloei der jeugd
een gade sterven zag,
en op ’t meêdogenlooze graf
waanzinnig, stervend lag!
Toen ik uw bliksems tergen dorst,
en afriep op mijn hoofd,
en my ten prijs bood aan de dood,
die me alles had ontroofd!
en afriep op mijn hoofd,
en my ten prijs bood aan de dood,
die me alles had ontroofd!
Maar neen! uw toorn misgunde my
de kalmte van het graf,
en ’k werd gespaard, na al dien rouw,
tot nog verschrikbrer straf.
de kalmte van het graf,
en ’k werd gespaard, na al dien rouw,
tot nog verschrikbrer straf.
Op eens schiet door mijn veege borst
een straal van hoop en moed,
en stort een nieuwen levensgeest
in d’omloop van mijn bloed!
een straal van hoop en moed,
en stort een nieuwen levensgeest
in d’omloop van mijn bloed!
’k Heradem, ’k voel weêr dat ik leef,
ik ben my-zelve weêr,
’k ben de Orpheus weêr van vroeger tijd!
Neen! duizendmalen meer!
ik ben my-zelve weêr,
’k ben de Orpheus weêr van vroeger tijd!
Neen! duizendmalen meer!
De heil’ge drift der poëzy,
vervangt de plaats der smart;
’t Ontwaar met nooit beproefden gloed
de Godheid in mijn hart!
vervangt de plaats der smart;
’t Ontwaar met nooit beproefden gloed
de Godheid in mijn hart!
De Godheid, ja! der poëzy
verleent my godenkracht!
Een meer dan menschelijk bestaan
moet op dien stond volbracht!
verleent my godenkracht!
Een meer dan menschelijk bestaan
moet op dien stond volbracht!
’t Verleden onheil moet hersteld,
de wet van ’t Lot bestreên,
en de onverbiddelijke dood
door mijne stem verbeên!
de wet van ’t Lot bestreên,
en de onverbiddelijke dood
door mijne stem verbeên!
Op de inspraak moedig van den God,
die ’t dichtrenhart bezielt,
ontruk ik my aan ’t dierbaar graf,
dat my geketend hield.
die ’t dichtrenhart bezielt,
ontruk ik my aan ’t dierbaar graf,
dat my geketend hield.
