Deze pagina is proefgelezen
getuigt uw wanhoop soms, terwijl ze met u treurt.
Maar welk een boezem ooit, van minnewee verscheurd,
kon voor 't geoefend oog de diepe wond bedekken?
Ach! alles kenmerkt haar! De stem, de ontstelde trekken
van ' t beurtlings blozende en verbleekende gelaat
by 't naderen van haar, voor wie ons harte slaat!
't Noodlottige geheim ontvalt de smeltende oogen
in tranen, vruchteloos weêrhouden! Al uw pogen
is ijdel! ' t Werd bekend wat Tasso zich vermat,
hoe hy van liefde gloeide en Leonore aanbad!
Nu moet des noodlots schuld op ' s dichters hoofd gewroken!
De vorstelijke trots, in fellen toorn ontstoken,
verbant hem van zijn hof. Eens kerkers aakligheid
is 't heilloon, dat de Min haar Dichter heeft bereid!
Daar ligt hy nu, en zwoegt de dagen en de nachten
in sombre wanhoop door, en stort onvruchtbre klachten,
en roept den dood te hulp, die naar geen klachten hoort!
Of als dan de overmaat der smart de smart versmoort,
en zich de dichtgeest weêr een oogwenk lucht kan geven,
dan meldt zijn doffe zang de plagen van zijn leven!
Dan in 't aandoenlijk beeld van droevigen Tancreed
of teedre Erminia schetst hy zijn eigen leed,
en smaakt een bittre vreugd hun onheil te betreuren
en 't zijne, en telkens zelf zijn wonden op te scheuren.
Maar welk een boezem ooit, van minnewee verscheurd,
kon voor 't geoefend oog de diepe wond bedekken?
Ach! alles kenmerkt haar! De stem, de ontstelde trekken
van ' t beurtlings blozende en verbleekende gelaat
by 't naderen van haar, voor wie ons harte slaat!
't Noodlottige geheim ontvalt de smeltende oogen
in tranen, vruchteloos weêrhouden! Al uw pogen
is ijdel! ' t Werd bekend wat Tasso zich vermat,
hoe hy van liefde gloeide en Leonore aanbad!
Nu moet des noodlots schuld op ' s dichters hoofd gewroken!
De vorstelijke trots, in fellen toorn ontstoken,
verbant hem van zijn hof. Eens kerkers aakligheid
is 't heilloon, dat de Min haar Dichter heeft bereid!
Daar ligt hy nu, en zwoegt de dagen en de nachten
in sombre wanhoop door, en stort onvruchtbre klachten,
en roept den dood te hulp, die naar geen klachten hoort!
Of als dan de overmaat der smart de smart versmoort,
en zich de dichtgeest weêr een oogwenk lucht kan geven,
dan meldt zijn doffe zang de plagen van zijn leven!
Dan in 't aandoenlijk beeld van droevigen Tancreed
of teedre Erminia schetst hy zijn eigen leed,
en smaakt een bittre vreugd hun onheil te betreuren
en 't zijne, en telkens zelf zijn wonden op te scheuren.
Zoo leefde Tasso, zoo vervulde zich zijn lot
als dichter, tot de hand van d' éénig wijzen God
hem tot zich riep in ' t end, en uit de nietigheden
en foltringen der aard het leven in deed treden!
als dichter, tot de hand van d' éénig wijzen God
hem tot zich riep in ' t end, en uit de nietigheden
en foltringen der aard het leven in deed treden!
Gevoelige poëet, dus vindt ge in d'eigen gloed
't vermogen van de kunst, en de onrust van 't gemoed!
En 't menschdom, dat uw vlucht meê opvoert tot de wolken,
biedt u by zoo veel leed geen troost? Geheele volken
verheffen niet uw naam, en galmen niet den lof
van 's hemels keurling uit, wiens toon hen zaligt? Of
bestrooien niet het pad, waar langs hy heen zal treden,
met feestelijk gebloemt? O neen! de grilligheden
van algeweldnaars toe te juichen, als hun vuist
voor eigen glans en roem der volken hoop vergruist —
't vermogen van de kunst, en de onrust van 't gemoed!
En 't menschdom, dat uw vlucht meê opvoert tot de wolken,
biedt u by zoo veel leed geen troost? Geheele volken
verheffen niet uw naam, en galmen niet den lof
van 's hemels keurling uit, wiens toon hen zaligt? Of
bestrooien niet het pad, waar langs hy heen zal treden,
met feestelijk gebloemt? O neen! de grilligheden
van algeweldnaars toe te juichen, als hun vuist
voor eigen glans en roem der volken hoop vergruist —
