Pagina:Da Costa's Kompleete Dichtwerken (Hasebroek, 1876).pdf/245

Deze pagina is proefgelezen

INES DE CASTRO.




Contra huma Dama, ô peitos carniceiros
Ferozes vos mastrais, e cavalleiros?
CAMOENS.


DON PEDRO, REI VAN HOFJONKVROUWEN.
Men verbeelde zich het tooneel in een zaal van des Prinsen
Paleis te Coïmbra.




DON PEDRO.


O dierbaar oogenblik, met zoo veel vuur verbeid,
dat my de smart vergoedt der lange afwezigheid!
Ik keere dan in ’t end in de armen der geliefde
te rug! De teêrste min, die ooit een boezem griefde,
blaakt heden in dit hart met nooit gekenden gloed;
en ’k ijle… Maar hoe dus? Gy, eedle juffrenstoet!
Hoe staat gy dus bedrukt, en treurende, en verlegen?
Met wankelende schreên treedt gy mijn aankomst tegen!
Ontfangt my dus mijn huis, daar ’k vol verlangen keer?
Gy zwijgt — en schreit — en slaat het oog weêmoedig neêr! —
Zou Ines?… zou mijn kroost? … Ik sidder ’t uit te spreken…
meldt, meldt om Gods wil, my de waarheid…


DE REI.


                    Ons ontbreken
de moed, de kracht, de stem! O! dat ik ’t geen ik zag
vergeten kon, mijn Prins! — Een doodelijke slag
bedreigt u! En gy eischt dat ik hem toe zal brengen?


DON PEDRO.


’t Is vruchtloos, verder nog mijn twijfel te verlengen!
’k Doorzie den donkren zin van ’t uitgesproken woord!
Mijne Ines is niet meer! Mijne Ines…


DE REI.


                 Werd vermoord!


DON PEDRO.


Vermoord? — En ik, ik leef? Ik overleve een mare,
die voor een koeler hart, dan ’t mijne, moordend ware! —