Pagina:Da Costa's Kompleete Dichtwerken (Hasebroek, 1876).pdf/388

maar het mocht hem wedergeven
 met een hoop, die God-zelf bood!
’t Engeltjen verliet zijn hulsel,
dat van onder ’t kerkverwulfsel
 opstaan zal ten jongsten dag;
uit het zelfde grafgesteente,
waar ook eenmaal ons gebeente
 den bazuingalm wachten mag!

Wel! de knieën dan gebogen
 in den tempel onzes Gods!
Lof gebracht aan ’t Alvermogen!
 Lof in Christus, onzen Rots!
Dank gebracht voor angst en lijden!
Dank voor redding en verblijden
 in dit vreemdlingsland der stof!
Dank voor ’t spruitjen, kort van dagen,
dat onze oogen naauwlijks zagen,
 of God plantte ’t in Zijn hof!

God van heil! God onze Vader!
 Onbegrijplijke! immer goed!
Bren ons steeds Uw liefde nader
 door des Een’gen zoenend bloed!
Stort Uw volheên van genade
op de teêrgeliefde Gade,
 op het dierbre huwlijkspand,
die Uw gunst my liet behouên,
die ’k met kinderlijk vertrouwen
 veilig wete in Uwe hand!

Moge ons steeds Uw Liefde laven!
 Heilig ons in vreugde en smart!
Heilig ons Uw milde gaven!
 Heilig d’ echtknoop van ons hart!
Leer ons onze dagen tellen,
dat ze niet daar henen snellen
 met des werelds ijdlen schijn,
maar in zonde- en zelfverzaking,
in geloof en heiligmaking,
 aan Uw dienst verbonden zijn!

---