Deze pagina is proefgelezen
met honig die de bij uit keur van bloemen wrocht
van bronnen, in wier stroom nooit stervelingen baadden.
Het steeds herboren groen der malsche olijvenbladen
en ’t kroost der weeldrige aard, tot kransen zaâmgevlecht
hang ik het outer om. Gy middlerwijl, ontzegt
me uw zangen niet, en moog’, geroerd door uwe beden,
Darius éénmaal nog dees dierbren grond, betreden!
van bronnen, in wier stroom nooit stervelingen baadden.
Het steeds herboren groen der malsche olijvenbladen
en ’t kroost der weeldrige aard, tot kransen zaâmgevlecht
hang ik het outer om. Gy middlerwijl, ontzegt
me uw zangen niet, en moog’, geroerd door uwe beden,
Darius éénmaal nog dees dierbren grond, betreden!
DE REI.
Vervul, Vorstin! vervul den offerplicht,
die ’t aardrijk gunstig moge ontfangen!
Wy storten lof- en offerzangen,
aan de onderaardsche Goôn gericht,
en smeeken de uitkomst op ’t u dringende verlangen.
Gy, sombre Godheên onder de aard!
Gy, die de doôn in Pluto’s rijk vergaârt!
Gy, zelf o Opperheer der doden!
zy, door dees kreet Darius geest ontboden
in ’t langgemiste levenslicht,
en ’t hoog besluit der strenge Goden
ons door zijn bleeken mond bericht!
die ’t aardrijk gunstig moge ontfangen!
Wy storten lof- en offerzangen,
aan de onderaardsche Goôn gericht,
en smeeken de uitkomst op ’t u dringende verlangen.
Gy, sombre Godheên onder de aard!
Gy, die de doôn in Pluto’s rijk vergaârt!
Gy, zelf o Opperheer der doden!
zy, door dees kreet Darius geest ontboden
in ’t langgemiste levenslicht,
en ’t hoog besluit der strenge Goden
ons door zijn bleeken mond bericht!
EERSTE KEER.
O Vorst, gezegend aan de Goôn!
daalt niet dees noodbeˆtot uw ooren,
als we in de angstvalligheên, die ons de ziel doorboren
met luiden, hartversmeltbren toon
de rust van aard en hemel storen?
Treft, treft ons prangend zielsverdriet
in ’t diepst zelfs van de hel uw teedren boezem niet?
daalt niet dees noodbeˆtot uw ooren,
als we in de angstvalligheên, die ons de ziel doorboren
met luiden, hartversmeltbren toon
de rust van aard en hemel storen?
Treft, treft ons prangend zielsverdriet
in ’t diepst zelfs van de hel uw teedren boezem niet?
EERSTE TEGENKEER.
Ontsluit, o hel, de onschendbre poort,
van diamanten zaâmgeklonken::
zij hy ons schreiend oog een oogwenk weêrgeschonken,
de Vorst, de God met wiens geboort’
dit eens zoo bloeiend rijk mocht pronken!
Hergef, hergeef hem aan den dag,
o aard, wier bodem mooit zijn wedergade zag!
van diamanten zaâmgeklonken::
zij hy ons schreiend oog een oogwenk weêrgeschonken,
de Vorst, de God met wiens geboort’
dit eens zoo bloeiend rijk mocht pronken!
Hergef, hergeef hem aan den dag,
o aard, wier bodem mooit zijn wedergade zag!
