Deze pagina is proefgelezen
o! daar is voor dankend bidden, en aanbidden, volle stof.
Lieve weêrhelft van mijn leven! teedre moeder van mijn kroost!
in de smerten dezes levens steeds me op nieuw behouden troost!
rijke gunst des Allerhoogsten, my, de minste zelfs onwaard,
eens gegeven, vaak hergeven op een doornenteelende aard!
’k Zag ook thands u als herleven uit zoo menig worsteling.
weêr de moederplaats hernemen in den huisselijken kring. —
Welkom, welkom aan die plaats weêr! Welkom met het dierbaar kind,
waar ons hart een tweetal spruitjes, reeds verengeld, in hervindt!
waar ons hart een pand in zien mag van den God die slaat en heelt,
en in ondoordnkbre wegen rouw- en troostpaân toebedeelt.
o! Het feest van uw verjaren is me een blijde zonneschijn;
schoon er nevels, sombre nevels, aan den hemel mogen zijn;
schoon er wolken mogen hangen over kerk en land en huis,
en zoo veel an rondsom toeroept: „Buig uw schouder onder ’t kruis!”
Wel dan! o! die toekomst wenke! met dat kruis bestaat de Hoop,
die ons zondaars werd verzegeld in den dierbren Christendoop. —
Dierbre! wat die doop verzekert ook aan ’t zwakgeloovig hart,
zij de beê van onze zielen, in ’t gezicht van vreugd of smart,
zij de beê van onze harten voor elkander, voor ons kroost,
zij, in worstling of verzoeking, onze toevlucht, onze troost,
zij, in leven en in sterven, onze rust en vaste rots:
„’t eigendom te zijn voor eeuwig eens Genadevollen Gods;
„ja, des Vaders die ons lief had; ja, des Zoons, voor ons geslacht,
„ja, des Geestes, die ons vrij maakt. — Hy is Liefde, Waarheid, Kracht.”
Lieve weêrhelft van mijn leven! teedre moeder van mijn kroost!
in de smerten dezes levens steeds me op nieuw behouden troost!
rijke gunst des Allerhoogsten, my, de minste zelfs onwaard,
eens gegeven, vaak hergeven op een doornenteelende aard!
’k Zag ook thands u als herleven uit zoo menig worsteling.
weêr de moederplaats hernemen in den huisselijken kring. —
Welkom, welkom aan die plaats weêr! Welkom met het dierbaar kind,
waar ons hart een tweetal spruitjes, reeds verengeld, in hervindt!
waar ons hart een pand in zien mag van den God die slaat en heelt,
en in ondoordnkbre wegen rouw- en troostpaân toebedeelt.
o! Het feest van uw verjaren is me een blijde zonneschijn;
schoon er nevels, sombre nevels, aan den hemel mogen zijn;
schoon er wolken mogen hangen over kerk en land en huis,
en zoo veel an rondsom toeroept: „Buig uw schouder onder ’t kruis!”
Wel dan! o! die toekomst wenke! met dat kruis bestaat de Hoop,
die ons zondaars werd verzegeld in den dierbren Christendoop. —
Dierbre! wat die doop verzekert ook aan ’t zwakgeloovig hart,
zij de beê van onze zielen, in ’t gezicht van vreugd of smart,
zij de beê van onze harten voor elkander, voor ons kroost,
zij, in worstling of verzoeking, onze toevlucht, onze troost,
zij, in leven en in sterven, onze rust en vaste rots:
„’t eigendom te zijn voor eeuwig eens Genadevollen Gods;
„ja, des Vaders die ons lief had; ja, des Zoons, voor ons geslacht,
„ja, des Geestes, die ons vrij maakt. — Hy is Liefde, Waarheid, Kracht.”
1841.
BY DE RIVIEREN VAN BABEL.
Daar zaten wij en weenden wij.
Ps. CXXXVII.
Ps. CXXXVII.
Aan Babels wateren gezeten,
denk ik aan Sion, en verteer.
Jerusalem! hoe zoude ik U vergeten?
mijn rechterhand vergeet’ zich-zelf veeleer!
En in des vreemdlings land gevangen
vergt gy mijn overmoed nog zangen,
een lied der feestvreugd van voorheen?
een overwinningspsalm den Heere?
een tempellied mijn’ God ter eere?…
Ween, Sionite! ween!
denk ik aan Sion, en verteer.
Jerusalem! hoe zoude ik U vergeten?
mijn rechterhand vergeet’ zich-zelf veeleer!
En in des vreemdlings land gevangen
vergt gy mijn overmoed nog zangen,
een lied der feestvreugd van voorheen?
een overwinningspsalm den Heere?
een tempellied mijn’ God ter eere?…
Ween, Sionite! ween!
