Pagina:Da Costa's Kompleete Dichtwerken (Hasebroek, 1876).pdf/52

Deze pagina is proefgelezen
Zoo schonk my ’t gunstigst lot de koninklijke kroon
en zegen aan mijn volk, ik-zelf, ’k was meê gewoon
aan ’t hoofd te strijden van mijn dappre legerbenden,
maar nooit, door zucht naar roem de rust van ’t land te schenden.
Mijn zoon vergat de les die ik hem stervend gaf,
en stichtte uw onheil. Neen, nooit dreigde zulk een straf,
(gy weet het, dierbren, wien een vroeger eeuw zag bloeien)
wat vorst den troon bezat , de Perzen uit te roeien.

DE REI.

Ach! meld veeleer wat raad ’t geledene vergoedt,
of ’t kwaad kan stuiten dat zoo ijslijk op ons woedt.
Wat baat het, of uw taal ons, felbezorgden grijzen,
de deugd der vaadren op dit uur poogt aan te wijzen?

DE SCHIM.

Geen Pers stoor immer met een Godverwaten arm
de rust van Griekenland door ’t staal, al hadt ge een zwerm
van stijdren, grooter nog dan ’t leger waar we om klagen.
Hun grond zelf is in staat den vijand te verjagen.

DE REI.

Hoe! de onbezielde grond biedt onzen krijgren weer?

DE SCHIM.

Die ’t zwaard ontvluchten mocht, valt van gebrek ter neêr.

DE REI.

Nog is ons, voor het minst, één leger bijgebleven.

DE SCHIM.

Helaas! dit derft weldra op d’ eigen grond het leven.

DE REI.

Heeft ons de zaalge hoop bedrogen, dat het meê
te rug toog over ’t nat van Hellaas enge zee?

DE SCHIM.

Slechts weinig zal de roê van ’t straffend noodlot sparen.
’t Orakel spelde ’t my, wiens echtheid wy ontwaren
in ’t onheil dat ons drukt. Verblind door wanhoop, liet
mijn zoon dat leger na in ’t vijandelijk gebied,
daar, waar Azopus vloed zijn beroerde wateren
in ’t rijk Beötië door hem bevrucht, doet klateren.