Deze pagina is proefgelezen
„de pijlen, raatlend in hun koker, en het zwaard
„dat flikkert in zijn oog, voor galm noch glans vervaard;
„een wolk gaat opwaarts van zijn snuiven, — met zijn hoeven
„verslindt hy ’t slagveld of hy trappelt het tot groeven
„en ijlt het harnas te gemoet, of schuimt en woelt,
„terwijl hy aan ’t gebit zijn krijgsdrift bloedend koelt,
„en antwoordt brieschend op den donder der trompetten,
„waarby de vaandelen zich in beweging zetten."
„dat flikkert in zijn oog, voor galm noch glans vervaard;
„een wolk gaat opwaarts van zijn snuiven, — met zijn hoeven
„verslindt hy ’t slagveld of hy trappelt het tot groeven
„en ijlt het harnas te gemoet, of schuimt en woelt,
„terwijl hy aan ’t gebit zijn krijgsdrift bloedend koelt,
„en antwoordt brieschend op den donder der trompetten,
„waarby de vaandelen zich in beweging zetten."
De moeder Ismaëls!
Hoe schudt en schokt die schoot!
’t Zijn volken, — stroomen van veroovraars, die den dood
(een paradijs in ’t oog!) met waanzins lust verbeiden,
ja, tot des aardrijks eind uitdagen en verspreiden.
’t Schiereiland goot hen uit, Egiptes Zevenmond
gelijk, wen hy zijn bed als opheft, en den grond
met waterdiepten dekt waar bergen in bezwijken;
of zoo zich de Oceaan een baan veegt door de dijken,
en ’t land in zee herschept, of uitbijt met zijn zout.
Geen hoogte die weêrstaat, geen glooiing die weêrhoudt!
Geen kracht of kunst by macht den aanloop te verduren!
Zy stappen zeeën door en springen over muren,
en vielen ze in een lans, de lans verwondt ze niet.
Half de aarde werd op eens Arabisch grondgebied.
En, als een veld in ’t rond bezaaid met hagelsteenen,
de donderwolk ontperst, zoo zien van Hagarenen
drie werelddeelen van den Indus tot den Taag
hun breedten overstelpt, Buig, Syriër! en waag
geen weêrstand, Palestine! en torsch by al uw weeën,
stad Davids! Nog den last der Omarsche moskeeën,
Zink, Oosterchristenheid, dien naam sints lang onwaard!
Onredbaar, voor den zwaai van ’t Damasceensche zwaard!
Ach! werd het Bijbelwoord voor fabelen en beelden
en menschenvonden, die uw zinlijke ooren streelden,
te lang te rug gezet? Aanvaard den Koran thands,
wiens halve waarheid in haar duizelenden glans
uw afgoôn wel kan slaan, maar u geen God hergeven, —
en overmogen moest, waar Christendom voor leven
een vorm werd, — schijn, geen zijn. Egipte! ontfang de wet,
u weêr in dezen tijd van den Nomaad gezet!
Hoe schudt en schokt die schoot!
’t Zijn volken, — stroomen van veroovraars, die den dood
(een paradijs in ’t oog!) met waanzins lust verbeiden,
ja, tot des aardrijks eind uitdagen en verspreiden.
’t Schiereiland goot hen uit, Egiptes Zevenmond
gelijk, wen hy zijn bed als opheft, en den grond
met waterdiepten dekt waar bergen in bezwijken;
of zoo zich de Oceaan een baan veegt door de dijken,
en ’t land in zee herschept, of uitbijt met zijn zout.
Geen hoogte die weêrstaat, geen glooiing die weêrhoudt!
Geen kracht of kunst by macht den aanloop te verduren!
Zy stappen zeeën door en springen over muren,
en vielen ze in een lans, de lans verwondt ze niet.
Half de aarde werd op eens Arabisch grondgebied.
En, als een veld in ’t rond bezaaid met hagelsteenen,
de donderwolk ontperst, zoo zien van Hagarenen
drie werelddeelen van den Indus tot den Taag
hun breedten overstelpt, Buig, Syriër! en waag
geen weêrstand, Palestine! en torsch by al uw weeën,
stad Davids! Nog den last der Omarsche moskeeën,
Zink, Oosterchristenheid, dien naam sints lang onwaard!
Onredbaar, voor den zwaai van ’t Damasceensche zwaard!
Ach! werd het Bijbelwoord voor fabelen en beelden
en menschenvonden, die uw zinlijke ooren streelden,
te lang te rug gezet? Aanvaard den Koran thands,
wiens halve waarheid in haar duizelenden glans
uw afgoôn wel kan slaan, maar u geen God hergeven, —
en overmogen moest, waar Christendom voor leven
een vorm werd, — schijn, geen zijn. Egipte! ontfang de wet,
u weêr in dezen tijd van den Nomaad gezet!
