16
gevonden wordt. Aan de randen van het aardappelveld vinden wij ook de veld-alsem (Artemisia campestris L.) en eenige distels, onafscheidelijke gezellen van den mensch;—de meeste individu's van den Homo sapiens hebben in hun leven niet veel meer, dan aardappelen, alsem en distels!
Het gewone leven der menschen heeft iets zeer prozaïsch en alledaagsch. Dikwijls heeft de natuur der duinen mij door oorspronkelijke, levendige indrukken daarvoor schadeloos gesteld.—Rondom de aardappelvelden, het beeld van de etende en nimmer verzadigde armoede, zien wij hier en daar de bremstruik, met haar schitterend gele bloemen, (Sarothamnus vulgaris wimm.), het beeld van de hoogste trouw en vriendschap, het geliefde symbool van Saint-Louis, onder de spreuk "exaltas humiles", het veldteeken van Godfried van Anjou; de naamgeefster van het edele geslacht der Plantagenets[1].
Ware levenswijsheid leert ons, in het armzaligste nog iets schoons te vinden, met de kleinste vonkjes nog vreugdevuren te ontsteken.—Behalve de brem is ook vooral de driedistel (Carlina vulgaris L.) ons lief, omdat zij ons door haar harde, glanzende, papierachtige, duurzame bloemen herinnert aan de klassieke immortellen, de beelden van liefdevolle trouw. De andere distels (Cirsium lanceolatum scop.), herinneren ons weder aan iets anders. Langs hun dikke stengels loopen stekelige, platte uitwassen of vleugels, die eenige overeenkomst vertoonen met den bouw der Cacteën en ons in gedachten voeren naar de prairiën van Centraal-Amerika. Wij weten echter, dat de distel verder niets met de Cacteën gemeen heeft, en dat veeleer onze gewone kruisbezie, mede een duinplant, doch hier zeldzaam voorkomende, grooter overeenkomst met deze familie vertoont. De Cactus is als 't ware een kruisbezie, bij welke takken en bladeren tot een dikken saprijken klomp zijn ineengesmolten.
- ↑ Welligt heeft ook de gaspeldoorn (Ulex europaeus L.), die in onze duinen slechts zeldzaam voorkomt, aanspraak op deze eer. De verfbrem (Genista tinctoria L.) groeit veelvuldig in de Breesaperduinen.
