Deze pagina is proefgelezen
6
Wellicht gunt te verwoesten het stevig bemetselde Troja.
130 Hem antwoordende zeide de machtige vorst Agamemnoon:
— Denk, hoe dapper gij zijt, niet, godengelijke Achilleus,
Mij te bedriegen, gij zult mij met list niet vangen of reednen.
Zoudt gij dan, zelf uw geschenken behoudende, willen dat ik zoo
Dervend zat, en gelast gij dat ik haar weder terug geef?
135Zij het, indien mij de dappre Achaiërs verleenen een eergift,
Kiezende naar mijn begeerte, opdat het mij zij ter vergoeding.
Weigren zij ’t echter te geven, dan zal ik het zelf mij wel nemen.
’t Zij uw eigen of Ajas’ geschenken of die van Odusseus
Neem ik, en woedend van toorn wordt zeker degeen dien ik opzoek.
140Maar dit kunt gij ook alles wel later te zamen bespreken.
Op dan! sleept eene donkre galei naar den heiligen zoutplas,
Brengt er de noodige roeiers te zaam, neemt runderenoffers
Meê in het schip, ook ’t meisje bekoorlijk van wangen, Chruséïs,
Voer ze er heen; van de hoofden geleide u een als gebieder,
145Zij het Idomeneus, Ajas, of anders de godlijk’ Odusseus,
Of gij, Peleus’ zoon, de geweldigste onder de strijders,
Dat gij den Treffer van vèr dus verzoent met de heilige offers.
Hem antwoordde Achilles den grimmigen blik tot hem opslaand:
— O gij, in driestheid immer verhuld, steeds zinnend op voordeel,
150Hoe is éen der Achaiërs uw woord noch willig gehoorzaam,
Zij het om tochten te doen of tot dapperen strijd met de mannen?
Ik toch ben niet wegens de speerschachtdrillende Trojers
Hier ten strijde getogen, en mij misdeden zij nooit iets.
Want mij hebben zij nooit mijne koeien geroofd of mijn paarden,
155Nooit ook hebben z’ in Fthia’s gebied, zwaarkluitig en volkrijk,
Vruchten der akkers verwoest; door veel toch zijn wij gescheiden,
’t Schaduwrijke gebergt’ en het luid weerklinkende zeevlak.
Maar u, schaamtlooze, zijn wij gevolgd, ten uwen gerieve,
Voor Menelaos en u, met uw hondsblik, zoekend vergoeding
160Bij de Trojanen; dit alles bekommert u niets, gij vergeet dat.
130 Hem antwoordende zeide de machtige vorst Agamemnoon:
— Denk, hoe dapper gij zijt, niet, godengelijke Achilleus,
Mij te bedriegen, gij zult mij met list niet vangen of reednen.
Zoudt gij dan, zelf uw geschenken behoudende, willen dat ik zoo
Dervend zat, en gelast gij dat ik haar weder terug geef?
135Zij het, indien mij de dappre Achaiërs verleenen een eergift,
Kiezende naar mijn begeerte, opdat het mij zij ter vergoeding.
Weigren zij ’t echter te geven, dan zal ik het zelf mij wel nemen.
’t Zij uw eigen of Ajas’ geschenken of die van Odusseus
Neem ik, en woedend van toorn wordt zeker degeen dien ik opzoek.
140Maar dit kunt gij ook alles wel later te zamen bespreken.
Op dan! sleept eene donkre galei naar den heiligen zoutplas,
Brengt er de noodige roeiers te zaam, neemt runderenoffers
Meê in het schip, ook ’t meisje bekoorlijk van wangen, Chruséïs,
Voer ze er heen; van de hoofden geleide u een als gebieder,
145Zij het Idomeneus, Ajas, of anders de godlijk’ Odusseus,
Of gij, Peleus’ zoon, de geweldigste onder de strijders,
Dat gij den Treffer van vèr dus verzoent met de heilige offers.
Hem antwoordde Achilles den grimmigen blik tot hem opslaand:
— O gij, in driestheid immer verhuld, steeds zinnend op voordeel,
150Hoe is éen der Achaiërs uw woord noch willig gehoorzaam,
Zij het om tochten te doen of tot dapperen strijd met de mannen?
Ik toch ben niet wegens de speerschachtdrillende Trojers
Hier ten strijde getogen, en mij misdeden zij nooit iets.
Want mij hebben zij nooit mijne koeien geroofd of mijn paarden,
155Nooit ook hebben z’ in Fthia’s gebied, zwaarkluitig en volkrijk,
Vruchten der akkers verwoest; door veel toch zijn wij gescheiden,
’t Schaduwrijke gebergt’ en het luid weerklinkende zeevlak.
Maar u, schaamtlooze, zijn wij gevolgd, ten uwen gerieve,
Voor Menelaos en u, met uw hondsblik, zoekend vergoeding
160Bij de Trojanen; dit alles bekommert u niets, gij vergeet dat.
