Deze pagina is proefgelezen
19
Zoo nam deze daar plaats op zijn troon; toch was het aan Hera
Niet ontsnapt en zij zag het, hoe samen met Zeus overlegd had
’t Kind van den oude der zeeën, de zilvervoetige Thetis.
Aanstonds sprak toen Hera met bitsige taal tot Kronioon:
540— Listige, wie van de goôn heeft weêr met u samen beraadslaagd?
Steeds is ’t u een genoegen, u verre van mij te verwijdren,
Heimelijk iets overleggend, en nooit ook kunt gij besluiten
Mij welwillend te zeggen een woord van hetgeen g’ in den zin voert.
Daarop gaf haar de vader der menschen en goden ten antwoord:
545— Hera, wil toch den wensch niet koesteren al mijn gedachten
Mede te weten, zij wierden u zwaar, ook schoon gij mijn vrouw zijt.
Doch wat gehoord mag worden, aan niemand zal het bekend zijn
Eerder dan u, ’t zij onder de goden, of onder de menschen;
Maar van hetgeen ik buiten d’ onsterflijken wensch te beramen
550Zoek gij dat alles zoo nauw niet na, noch vraag om verklaring.
Hem antwoordde de eedle godin grootoogige Hera:
— Kronos’ geweldigste zoon, welk woord hebt gij daar gesproken!
Nooit toch heb ik u vroeger gevraagd noch vorschte ik iets na,
Maar zeer rustig beraamdet gij steeds, zoo veel gij verlangdet.
555Doch nu stijgt mij de angst in het hart dat zij u overreed heeft,
’t Kind van den oude der zeeën, de zilvervoetige Thetis,
Want bij den daagraad zat z’ aan uw zij en omvatte uw knieën;
Haar nu, vermoed ik, beloofde de wenk van uw hoofd aan Achilles
Eere te geven en tal van Achaiërs te slaan bij hun schepen.
560 Haar antwoordende zeide de wolkenbesturende Zeus toen:
— Schriklijke! immer vermoedt gij ook iets, nooit laat mij uw oog vrij;
Maar toch richt gij volstrekt niets uit en gij zult van mijn hart u
Daardoor verder vervreemden, en vreeslijker zal u dit wezen.
Doch als het zóo dan geschiedt als gij zegt, dan behaagt het mij aldus.
565Ga dus zwijgend zitten en wees mijn woorden gehoorzaam.
U hielp geen van de goden, zoo velen ze zijn op d’ Olumpos,
Als ik nader en u mijn onweerstaanbare hand treft.
Niet ontsnapt en zij zag het, hoe samen met Zeus overlegd had
’t Kind van den oude der zeeën, de zilvervoetige Thetis.
Aanstonds sprak toen Hera met bitsige taal tot Kronioon:
540— Listige, wie van de goôn heeft weêr met u samen beraadslaagd?
Steeds is ’t u een genoegen, u verre van mij te verwijdren,
Heimelijk iets overleggend, en nooit ook kunt gij besluiten
Mij welwillend te zeggen een woord van hetgeen g’ in den zin voert.
Daarop gaf haar de vader der menschen en goden ten antwoord:
545— Hera, wil toch den wensch niet koesteren al mijn gedachten
Mede te weten, zij wierden u zwaar, ook schoon gij mijn vrouw zijt.
Doch wat gehoord mag worden, aan niemand zal het bekend zijn
Eerder dan u, ’t zij onder de goden, of onder de menschen;
Maar van hetgeen ik buiten d’ onsterflijken wensch te beramen
550Zoek gij dat alles zoo nauw niet na, noch vraag om verklaring.
Hem antwoordde de eedle godin grootoogige Hera:
— Kronos’ geweldigste zoon, welk woord hebt gij daar gesproken!
Nooit toch heb ik u vroeger gevraagd noch vorschte ik iets na,
Maar zeer rustig beraamdet gij steeds, zoo veel gij verlangdet.
555Doch nu stijgt mij de angst in het hart dat zij u overreed heeft,
’t Kind van den oude der zeeën, de zilvervoetige Thetis,
Want bij den daagraad zat z’ aan uw zij en omvatte uw knieën;
Haar nu, vermoed ik, beloofde de wenk van uw hoofd aan Achilles
Eere te geven en tal van Achaiërs te slaan bij hun schepen.
560 Haar antwoordende zeide de wolkenbesturende Zeus toen:
— Schriklijke! immer vermoedt gij ook iets, nooit laat mij uw oog vrij;
Maar toch richt gij volstrekt niets uit en gij zult van mijn hart u
Daardoor verder vervreemden, en vreeslijker zal u dit wezen.
Doch als het zóo dan geschiedt als gij zegt, dan behaagt het mij aldus.
565Ga dus zwijgend zitten en wees mijn woorden gehoorzaam.
U hielp geen van de goden, zoo velen ze zijn op d’ Olumpos,
Als ik nader en u mijn onweerstaanbare hand treft.
