gehuiſeſt by een voornaem edelman, aen wiens deur-ſtyl de kop van een Canibal geſpykert hing, tot een zege-prael. Hy ſag ook, hoe de lijken der voornaeme perſoonaedjen over horden en langſaem vuur uit-ge-ſpannen, allenskens droogden om bewaerd te worden tot afgodendienſt.[1] Een onwaerdeelijke ſchat peerlen voerde Nignus na Spanje: wanneer met 't boots-volk over hoop geraekte, ter oorſaek de meeſte buit voor ſich ſelf weg-ſtak, en ſelf den koning 't bedonge vijfde deel onthield.[2] Hier over by Ferdinand de Vega landvoogd over Galicien aengeklaegd, en ter hechtenis beſteld, is eindelijk na 't Spaenſche hof geſonden, by welker vonnis de peerlen voor prijs verklaert zijn: aengeſien Nignus de ſelve geruild had op Curiana tegen 's koninx duidelijk verbod: namentlijk, dat niemand op vijftich mijlen 'naderen mogt de kuſten by Colonus ontdekt. Doch dewijl ſulk bevel doorgaens in de wind geſlaegen wierd, ieder jookende na peerlen, ſond Ferdinand na Curiana ettelijke opſienders, die van koninx wegen de peerl-vangſt ſouden gaedeſlaen. Deſe, vergeſelſchapt met merkelijk aentalkrijgs-knechten, nevens ſes monniken; dwongen ſeer ongenaedig d'inwoonders tot de viſſchery van peerlen.[3] d'Overlaſt liep ſoo hoog, dat eindelijk in de morgen-ſtond te famen-rotten, en alle de Spanjaerden aen kant hielpen. Nadat over de lijken een wijl tijds gehuppelt hadden, rechtenze van de ſelve een vrolijke maeltijd toe. Weinige evenwel waeren met een karveel den dans ontſprongen na 't eiland Dominicus: welker opper-hoofd Didacus Colonus, zoon der beruchte Chriſtoffel, aenſtonds den hopman Ocampo met drie honderd man afſchikte na Curiana: alwaer ſonder iemand te verſchoonen neder-hakte ſoo meenig achterhaelde. Hy ſcheen enkelijk toe te leggen om 't eiland t'ontvolken, als d'ingezetenen ſich op genaede en ongenaede over-gaven. En dewijl haer dienſt ten peerl-vangſt noodigachte, ſpaerde d'over-geblevene: gebood vijf en twintig hutten aen den oever te ſtichten, welke hy de benaeming Toledo toe-paſte. Zedert ging de peerl-viſſchery wederom voort.
Togt Van Vincent Agnes Pinzon.
DEn eerſten van winter-maend desjaers veertien honderd negen en negentig ging Pinzon uit d'haven Palos zeil met vier karveelen. Hy voerde, op d'eerſte togt die Colonus deed, onder des ſelfs beleid, een ſchip: ſulx groote ervaerendheid had in de zee-vaert. Boven de Heſperides beloopen door een ſwaere ſtorm, ontdekte ten darden dag een vlakke kuſt, alwaer uitſtapte; doch vond niet als menſchen-voetſtappen,en des nachts hooge vuuren geftookt na de manier van een neder-geſlaegen leger. Met den dageraed trokken veertig Spanjaerden derwaerds, tegen welke twee en dartig vervaerlijke mannen pijlen en boog ten ſtryd bereiden: 't overige heir volgde. De Spanjaerden booden vreede aen; doch zy ſloegen alle onderhandeling af. Des anderen daegs wierd niet gevonden dan haer voetſtappen, eens ſoo groot als die van een gemein man. Zedert ontdekte Pinzon een wyde , doch ondiepe ſtroom. Alhier geland, ontmoete op een heuvel een ſterke trop Afrkaenen. Om tot handel te noodigen, wierp hy haer een ſchelle toe, en een der wilden hem een klomp gouds: welk als een Spanjaerd ſoude opraepen, vallen ze gelijkelijk op den Spanjaerd aen. Niet lang had hy ſich konnen verdedigen, ten zy hulp kreeg. Hier ontſtond dan een heevig gevecht, welk Pinzon quam te ſtaen op een merkelijk aental gequeſten , acht dooden en een jagt.[4] Soo verwoed vochten d' Africaenen, dat den vloot in 't water na-ſwommen, en een boot weg-ſleepten. Pinzon verviel eindelijk in een ſoete zee: bevond d'oorfaek der ſoetigheid te ontſtaen uit de meenigte wyde ſtroomen, die met ſterke drift in d'Oceaen vallen uit 't landſchap Mariatambal. Zedert kreeg hy de kuſt Paria aen boord: en met verwondering een geſicht
