van boomen, welke geen ſeſtien mannen in 't rond konden beſluiten. Tuſſchen dit vreemd geboomte ſag hy immers ſo vreemden viervoetig wanſchepfel.[1] 't Voorſte gedeelte geleek na een vos, 't achterſte na een aep: de voeten waeren als der menſchen: 't had nacht-uils ooren: onder de buik ſlingerde een veilige ſak, in welk jongen droeg, die niet eer te voorſchijn komen, dan als haer koſt konnen raepen, of om te ſuigen. Pinzon vong ſulk een beeſt met drie jongen: de jongen ſtierven op de reis; maer de moeder is levendig binnen Granada aen den Spaenſchen koning vertoond. Ses honderd mijlen had hy langs de kuſt Paria afgeleid: wanneer: een vreeſelijke ſtorm twee karveelen voor ſijn oogen 't onderſte boven keerde, en de derde van 't anker afſloeg: 't vierde ſtampte ook diervoegen, dat de ribben kraekten , en 't water door verſcheide lekken in-gudſ-de.[2] Weshalven na land om-ſag, ten einde 't leven bergde. Hy was nu met ſijn ſcheeps-volk op 't drooge geraekt; doch geen ſints buiten gevaer. alſoo niet dan de dood voor oogen ſag, het zy by gebrek van voedſel, het zy door verwoedheid der inwoonders. Men begon voor te ſlaen een kort einde te maeken met onderling moorden: hoewel andere oordeelden chriſtelijker te zijn, ſich dood te vechten tegen de wilde landzaeten. Terwijl aldus wanhoopig beraedſlaegen, ſtilt de ſtorm : ook quam 't karveel, welk van 't anker ſpilde, wederom te voorſchijn. Ieder hervatte nu moed. Pinzon lapte de twee ſchepen, ſoo veel doenelijk was, en liep den laetſten der herfſt-maend op 't jaer vijftien honderd binnen de Spaenſche haven voor Palos.
Togt van Americus Veſputius
VEſputius Florentyns edelman voerde vier zeilen, toe-getaekelt op koſten des koninx Ferdinand. Den twintigſte der bloei-maend van 't jaer
