Peano (1904); Mundelingva, J. Hummler (1904); Pankel, Max Wald (1906); Ido, L. De Beauffront (1907); Novilatin, Dr. E. Beermann (1907); Logo, E. Darde (1907); Antido, R. De Saussure (1907); Ro, E. P. Forster (1908); Esperanto reformate, R. Brandt (1908); Corintic, A. Miller (1909); Ro- manal, A. Michaux (1909); Auli, E. Von Wahl (1909); Nuv Esperanti, J. Barral (1910); Esperandido, ?(1910); Nov Espe- ranto, R. De Saussure (1911); Omnez, Sidny Bond (1912); Allteutonica, E. Molée (1915); Wede, Dr. Baumann (1918); Verbessertes Esperanto, P. Vélz (1919); Occidental, E. De Wahl (1922); Mundolingua, Diego Starrenburg (1922); Medial, J. Weisbart (1923); Aspiranto, Dr. F. Riedel en O. Scheffer (1924); Arulo, Dr. M. Talmey (1925); Esperido, H. E. Rai- mond (1925); Anglido, H. E. Raimond (1926); Qosmiani, Dr. W. F. Beatty (1926); Cosman, H. Milner (1927); Novial, Prof. O. Jespersen (1928); Novam, G. Touflet (1928); Anglic, Zacharion (1930); Mondi Lingue, Th. Martineau (1931); Uniti langue, O. Scheffer en F. Riedel (1932); Internasional, Prof. Dr. P. Mitrovitch (1935); Ofat, O. Farstad (1936).
De animo om wereldtalen te scheppen was dus wel groot! De meeste projecten hebben echter een zeer kort bestaan ge- had, of zijn verschenen om onmiddellijk weer te verdwijnen. Van al de stelsels zijn als bruikbaar overgebleven: Volapiik, Esperanto, Ido, Interlingua, Occidental, Novial, Romanal en Ro, van welke elk meer of minder aanhangers telt. Geen der hier genoemde talen kan echter bogen op meer eenvoud, nauwkeurigheid, kortheid, zelfstandigheid in den zinsbouw en neutraal karakter, dan het Volapük. Bovendien mag men niet vergeten, dat het Volapiik als eerste bruikbare hulptaal de oudste aanspraken heeft om als het ecenige internationale gemeenschapsmiddel erkend en aangenomen te worden.
Vooral het neutrale karakter van het Volapük maakt het
