wereldtalen spreekt, bedoelt men dan ook voornamelijk de vier hier genoemde talen. Onwillekeurig dringt zich de meening aan ons op, of het niet voor de hand zou liggen om te trachten één dezer talen — bijvoorbeeld Engelsch, omdat dit de meest verbreide taal is, — als de eenige internationale taal aan te wijzen. Zoo natuurlijk deze meening ook moge schijnen, zoo bezwaarlijk zou het in de practijk blijken te zijn, dit idee te verwezenlijken. Want niet één dezer talen zou daar alle volkeren als de eenige algemeene verkeerstaal aangenomen worden. Daarvoor zijn zij ook inderdaad ongeschikt; immers elk dezer talen vereischt jarenlange studie, en bezit een nationaal karakter, terwijl bovendien het land (of de landen), welks taal algemeen als wereldtaal zou aangenomen worden, daardoor een te groot overwicht op de andere landen zou krijgen.
Deze bezwaren zijn reeds lang gevoeld, want vele geleerden hebben sinds eeuwen getracht een kunstmatige taal te scheppen, welke in het het onderlinge verkeer tusschen de vele volkeren gebruikt zou kunnen worden. De behoefte aan een dusdanige taal wordt voortdurend grooter. Hoe intensiever het verkeer wordt, hoe meer men een internationale taal noodig heeft. In enkele beperkte gebieden bestaan reeds dergelijke internationale talen: zoo wordt de „Lingua franca” gebruikt langs de kusten van de Middellandsche Zee, het „Pidgin-Englisch” in de Chineesche wateren, het „Papiamento” om de Caribische Zee, het „Maleisch” in den Indischen archipel.
Thans leven wij in een wereld, waarin de meest verschillende volken voortdurend met elkander in aanraking komen. De afstanden tusschen de verschillende rijken zijn weggevallen door de groote snelheid, waarmede de spoorwegen, de auto's, de mailbooten, de vliegtuigen de menschen over den aardbol
