dat zoo'n taal de nationale talen nooit kan, en ook nooit mag verdringen.
Reeds voor een paar eeuwen heeft men getracht een internationale taal te scheppen. Voor zoover mij bekend, zijn de eerste pogingen reeds in 1603 gedaan door Alex Top in Engeland in zijn „The olive Leaf”. Van af dien tijd tot het gewichtige jaar 1879 hebben zeer vele personen zich met het wereldtaalvraagstuk bezig gehouden, doch te vergeefs getracht het op te lossen. Van hen wil ik de volgende noemen: in de 17de eeuw: Herman Hugo in Antwerpen (1617), R. Descartes in Frankrijk (1629), Wilkins in Londen (1641), A. Kircher in Duitsland (1655), J. J. Becker in Frankfort (1661), J. Vossius in Oxford (1663), G. Leibniz in Leipzig (1679), G. Besnier in Oxford (1684); in de 18de eeuw: D'Alembert in Frankrijk (1770), G. Kalmar in Berlijn (1772), C. G. Berger in Berlijn: Allgemeine Rede- und Schriftsprache für alle Nationen (1779), J. P. De ria in St. Petersburg: Palais des 64 fenêtres (1788), J. S. Vater in Weiszenfels (1795), Delormel in Frankrijk (1796), De Maimieux in Frankrijk (1797), Sicard in Parijs (1799); in de 19de eeuw: E. Budet in Frankrijk (1801), J. Z. Näther in Görlitz (1805), F. L. Niethammer in Neurenberg (1808), Stein in München (1810), Rosenheim in Koningsbergen: Allgemeine Sprache (1815), J. F. Sudre: Solrésol (1817), J. Schipfer in Leipzig: Communicationssprache (1839), C. L. A. Letellier in Caen (1852), Sotos Ochando in Madrid (1855), M. Paic in Agram (1859), Von Gablenz in Leipzig (1859), S. P. Andrews in New-York: Alevato (1862), Sinibaldo de Mas in Madrid (1863), A. Caumont in Le Hâvre (1867), Fr. Stafler (1869), Holmar in Graz (1871), J. W. Dyer in Londen (1875).
Zooals reeds gemeld, hadden de wereldtaalprojecten van bovengenoemde geleerden geen of geen voldoende levensvat-
