Zulke caricatuur kent men in Holland van tegenwoordig in het geheel niet. Hetgeen als zoodanig geboden wordt is hoogstens een „coup de crayon”, maar meestentijds een lamme droge „journalistiek” van het oogenblik. Het laat niets na, noch op de enkeling, nog op de cultuur.
Weinig aangemoedigd en weinig bekend, heeft de moderne caricatuur in Holland zijn plaats nog niet veroverd. Het is dan ook geen wonder dat in een der eerste dagbladen „Le Spectacle” van Daumier (die nog wel uit zijn bloeiperiode en dóór en dóór Fransch is, zoowel van vizie als manier) doorgaat voor „iets Engelsch in de caricatuur”.
Och mocht er toch eens een tijd aan breken, waarop de werken van de verbeelding ook met verbeelding beschouwd worden, hoeveel juister zou er geoordeeld worden over mannen waarvan het publiek in de verste verte maar geen hoogte krijgen kan
Moge ook deze kopjes een bescheiden stap zijn in de goede richting tot het stichten van een Hollandsche caricatur, die als plastische kunst eene plaats waardig worde naast de Fransche, Spaansche, Italiaansche, Duitsche en Engelsche caricatuur-kunst.
