Pagina:Een klein heldendicht.djvu/18

andre dingen voor ons open. De wereld
gaat voor ons open, en we staan er voor
met onz' voeten op den drempel. Eén, één
moeten we worden met alle arbeiders.
Het is ons bloed zelf, dat, zoo als 't in 't hart
intreedt, zoo ook ons dringt tusschen de andren.
Ik voel het, 't is dezelfde drang, het leven
dat in mijn hart komt, met mijn nieuwe bloed,
het dringt ons zelf tot in 't arbeidershart,
het hart der harten, de organisatie."

Ze zweeg, en zaten stil zooals twee kindren,
kindren die 't hoogste denken, en zij tuurden
voor zich uit in de rijke weelge lucht.
Het was alsof rondom er stemmen riepen.
Niet kan in 't paradijs zulk een geklank
om de hoofden der dôon hebben geklonken
in schoonsten droom, als nu er stemmen klonken
uit 't leven, uit de kopren lucht, de wolken,
blauw om de hoofde' van die twee kinderen.
In de lente, als de bloemen zelf spreken
in wolken, dan lijkt het zooals

14