zeide: „het meisje is op een verkeerden weg gekomen — op een treurige manier.”
De inspecteursvrouw wist niet goed wat zij zeggen zou. Zij nam een zakelijke houding aan en zocht naar tegenwerpingen; zij voelde een instinctmatigen drang om juffrouw Falbe tegen te spreken.
Maar op eens trof haar iets: hier was immers de voortreffelijkste aanleiding om uit te blinken; zij was immers secretaresse van de vereeniging en ofschoon de stichting nog niet volkomen georganiseerd was, zoo had zij toch beide, geld en kleedingstukken, om over te beschikken. Zij keek naar het register. De vrouwen die een vaste ondersteuning van de dames ontvingen, zouden hier geboekt worden.
De inspecteursvrouw vatte een koen besluit en opende deftig het register. Met een vaste en sierlijke hand vulde zij nu eindelijk de leege rubrieken in van de eerste lijn af: naam, leeftijd, en door wie aanbevolen, etc. Alles met een zakelijk gebaar, alsof het de twintigste maal was, dat zij zoo iets deed.
Toen nu alles ingevuld was, zeide juffrouw Falbe: „Wat nu het kind betreft....”
„Het kind!” schreeuwde de inspecteursvrouw ; ”is er een kind ?”
„Er komt er een,” antwoordde de onverzettelijke jutirouw Falbe.
De arme mevrouw geloofde een oogenblik dat zij bezwijmen zou, maar de woede kreeg de overhand; gloeiend rood en met alles behalve vrome oogen stond Zij op.
„Dat is een schande voor u, juffrouw Falbe! Maar zoo gaat het altijd met u. Nu moet ik in het regis-
