brief over een verslag in een courant... "geen woord ter kwalificatie van m'n spreken! Geen woord zelfs over 't feit dat ik 2½ uur ruim voor de vuist sprak, zonder 't minste notaatje voor me. Geen woord over stijl, inkleeding, schijnbare afwijking, terugkeer tot den tekst! Geen woord over 't epigrammatische, over de logische volgorde, over 't verband, over de bijzondere opvatting van de meest dagelijksche dingen, over 't verrassende van sommige conclusiën. Niets over dat alles! 't Is pitoyable."
Deze honger naar komplimenten moest wel de ziel vervullen van een man, die niet, als een uit velen, streed in de rijen van een door het revolutionnaire zelfbewustzijn gedragen klasse. Eenige fraaie woorden uit de pen van den eersten den besten courantenschrijver zouden welkom zijn geweest.
Hoog en eenzaam, en zoo doelloos als een vuurbaak in een zandwoestijn, stond Multatuli in de laatste jaren zijns levens in de dorre vlakte van de Nederlandsche burgerlijke beschaving.
